Bij het vertrek van Chris Oomen

COLUMN - Chris Oomen gaat net voor zijn zeventigste jaar weg bij DSW. Hij doet dat niet vrijwillig. Eigenlijk heeft de Raad van Commissarissen hem weggestuurd. Toezichthouder De Nederlandsche Bank vond ook al dat hij te veel zitvlees had. Op deze manier, zo valt althans uit de Telegraaf op te maken, raken bedrijf en directeur teveel met elkaar verweven. Ook heb je kans dat er geen opvolger is als de grote baas wegvalt. Uit allerlei uitspraken van Oomen zoals in de zojuist genoemde  Telegraaf, de Volkskrant en het  Financieel Dagblad blijkt dat hij helemaal niet ingenomen is met dat gedwongen pensioen. Oomen verwacht wel dat DSW onder zijn opvolger Aad de Groot – een man die al dik vijf jaar bij het bedrijf werkt – zijn bijzondere karakter niet zal verliezen.

Toch hangt er rond dit vertrek een onaangenaam luchtje. Je hoort nooit dat CEO´s onder druk van de toezichthouder naar de uitgang worden gebracht louter en alleen omdat hun leeftijd te hoog wordt. We moesten toch allemaal langer doorwerken? Doet eentje het, is het weer niet goed.

Bovendien staat Chris Oomen erom bekend dat hij niet op zijn mondje gevallen is. Hij zorgde er altijd voor dat DSW de eerste zorgverzekeraar was die de nieuwe jaarpremie bekendmaakte. Hij maakte er een principe van dat alle tarieven kostendekkend moesten zijn. Het aanbod van DSW bevat geen ingewikkelde en lastig te doorgronden varianten, maar is altijd glashelder. De directeur verzon ook niet allemaal verschillende merknamen om marktaandeel te winnen. Flauwekul, zoals speciale verzekeringen voor hogeropgeleiden, daar doet hij niet aan. DSW valt het publiek ook niet lastig met dure reclamecampagnes vol borstklopperij over hoe het de kwaliteit van de zorg centraal stelt.

In plaats daarvan haalde Oomen wel vaak de publiciteit met kritiek op de verwording waartoe het Nederlandse zorgverzekeringsstelsel zoveel ruimte biedt. Hij is lastig. Hij is een luis in de pels. Hij is een David die zijn slinger meteen laat zien als er Goliaths aan komen om de boel plat te trappen. En het is moeilijk voorstelbaar dat deze ongemakkelijkheid niet mede een aanleiding was om hem van het toneel te jagen. Oomen was te vaak het kind dat riep: ¨De keizer heeft geen kleren aan.¨

Het is dan ook te hopen dat zijn opvolger Aad de Groot een aardje heeft naar de oude baas en die traditie voortzet. DSW is een parel aan de Schiedamse kroon, juist door zijn eigenzinnigheid. Het is voor de meeste klanten – weet ik zeker – de voornaamste reden waarom zij bij deze kleine speler verzekerd zijn en niet bij een van de grote bedrijven zoals Achmea in zijn vele gedaantes. Anders is het gauw gedaan met DSW. Het ergste zou zijn als deze onafhankelijke verzekeraar uiteindelijk toch onder de paraplu van zo´n gigant als Menzis of zo terechtkomt, met allerlei gelul als schaalvoordelen als argument. Dat zou niet alleen een klap zijn voor Schiedam, maar ook voor de gezondheidszorg in het algemeen.

Maar goed, laat ik ophouden de onheilsprofeet te spelen. Leve Chris Oomen die de hoogste Schiedamse onderscheiding verdient als hij hem nog niet op zijn revers draagt. En tal van hoeraatjes voor DSW, dat lichtpunt in het halfduister van de Nederlandse zorg.