Dat we ieder kind zullen koesteren

COLUMN – De dagen schijnen weer te lengen, sinds van de week. Dus de nachten worden korter.

Nou, mijn nacht was nog behoorlijk lang – ook al was ik wakker voor de kerstman met zijn bel door de straat kwam fietsen. Ik kon de slaap maar moeilijk vatten.

Het was de nacht waarin lang geleden een kindje geboren werd, in een stal. Hij werd bedekt met wat hooi. Glorie alleluja, zingen we in de kerk. Ik vond het altijd een mooi beeld, zo ergens na de oktoberregen, de novemberstormen en de decemberkou: er komt weer leven in de brouwerij. Dat je als vrouw een kindje op de wereld zet, al is het onder moeilijke omstandigheden. Een nieuw leven van een kind. Wat een mogelijkheden! Al is het een baby, nog zo klein, maar het betekent de wereld.

Het gezegde is bekend: wie een kind redt, redt de wereld.

Maar ja, wat moet je dan met het beeld op de foto op je netvlies? Ik kreeg ‘m opgestuurd, was zelf gisteren ook al op de markt langs de bloemenzee gelopen. En ik ben even stil blijven staan, om er stil van te worden. Hier heeft een jong mens het niet overleefd. Op het moment dat hij in zijn leven op het grootst en sterkst was, besloot een man dat het niet meer kon, leven.

Ik denk aan iedereen die van hem hield… de nachten worden korter, ja, het zal wel. Niks geen wakkerbellen op kerstochtend, niks geen dekje van wat hooi. Gewoon de gore grauwe gruwelijke realiteit: hij is er niet meer. We hebben niets voor hem kunnen doen.

Ik word hier heel stil van, en ik weet het eigenlijk niet, van dat Kerstmis. Geen kind gered, geen wereld gered. Daar vallen alle andere zorgen toch bij in het niet, over drie of meer mensen te gast aan de kerstdis, over inenten of niet? Zelfs de zorgen over de boterham die moeilijk verdiend wordt bij veel mensen.

Ik word er stil van. Wat te doen, waar is er hoop? Waar gaat het echt om vandaag de dag? Misschien is het niet meer dan de wetenschap, dat er ook morgen weer een kindje geboren zal worden, en overmorgen…

Niet alleen ik blijf stil staan, zie ik de paar keer dat ik de markt overloop. Eigenlijk doet iedereen het. Meestal maar even, soms wat langer. Mensen voelen aan: hier is iets belangrijks aan de hand. Maar weten er ook: ik vind het moeilijk om hier iets mee te kunnen. Misschien is dat wat ons bindt: dat we ons nu voornemen dat we er willen zijn voor elk kindje dat in onze omgeving wordt geboren. Dat we dat zullen koesteren. Dat we dat zullen leren wat liefde is.