Mijmeringen bij de tramhalte

COLUMN - Vanaf morgen moeten we er allemaal aan geloven. Dan kom je zonder mondkapje bij de RET niet meer binnen. Chirurgische exemplaren met een keurmerk zijn expliciet verboden, want die moeten voor de gezondheidszorg gereserveerd blijven. Wij zijn verplicht ons te behelpen met huisvlijt of mondkapjes die niet bedoeld zijn om virussen te weren.

Daarbij krijgen wij te horen dat je niet jezelf beschermt, maar een ander omdat zo´n mondkapje toch de gevreesde aerosolen met virus tegenhouden. Het is natuurlijk een hele mooie gedachte om iets voor een ander te doen en niet voor jezelf. Toch is het merkwaardig dat het virus blijkbaar het eenrichtingsverkeer respecteert. Het komt niet naar buiten maar wel naar binnen als het op zo´n mondkapje stuit. Toch: dat is een theoretische mogelijkheid: immers we beschermen met zijn allen een ander. Dus beschermen wij elkaar.

Pedro Peters, voorheen grote baas van de RET en nu voorzitter van Openbaar Vervoer Nederland, durft het dan ook wel aan met een onderlinge afstand van één en niet van anderhalve meter in tram, trein, metro of bus. Niet duidelijk is waarom dit alleen daar werkt en niet in bedrijven, winkels en op straat. Als we overal mondkapjes zouden dragen, kunnen we in ieder geval een stuk van die onderlinge afstand afschaffen. Dat zou horecagelegenheden een betere bestaansbasis geven als ze straks weer open mogen. Ook komt er meer ruimte bij de beoefenaren van de contactberoepen.

Je hebt natuurlijk ook kans dat het allemaal flauwekul is, van die mondkapjes. En een slag in de lucht. Anderhalve meter is van levensbelang, hoor je dag in dag uit op de media. Dan wordt het betreden van het openbaar vervoer een gok. Er bestaat een beroemd sciencefiction verhaal over een volmaakte samenleving waar voor iedereen elk risico is uitgebannen. In het weekend gaan de mensen massaal door een eindeloze tunnel naar het strand. Maar het kan ook dat de tunnel ineens luchtdicht afgesloten wordt en volgespoten met dodelijk gifgas. Dat is het risico. Dat is het avontuur. Dat brengt toch nog spanning in de dodelijke saaiheid van de volmaakte wereld. Daarom wil iedereen toch naar het strand.

De laatste tijd denk ik steeds aan dat verhaal, terwijl ik op de tram sta te wachten. Als morgen de normale dienstregeling wordt hervat, komen we weer dichter bij elkaar met dat mondkapje als symbolisch blijk van het feit dat we dit beseffen. Instappen is een gok. Leidt die reis naar de gewenste bestemming of komt juist daardoor de eindhalte in zicht?