Wat een gekke maandag

SCHIEDAM – Het was vandaag een dag voor foto’s en filmopnames van mooi-Schiedam. Onwezenlijk en verwarrend op een dag dat we weten dat het gevaar op de loer ligt.

Het geluid was anders, – minder auto’s? – de zon scheen uitbundig, zeker naar wat we de afgelopen weken gewend zijn. De mensen waren ook anders: sinds lang niet zo vaak een blik of een hoofdknik of een ‘dag’ met vreemden gewisseld in Schiedam. Mensen zijn we, die afstand moeten houden om het vervelende, dodelijke virus geen vrij spel te geven. Maar tegelijkertijd zitten we in hetzelfde schuitje, proberen we ons onwennig een weg te banen door de dag. Onverwacht thuis, maar toch even behoefte aan de frisse neus, en wat contact.

De minister stelde blij te zijn dat het ‘contactverbod’ zo goed werd opgevolgd en Schiedam week niet af van dat beeld. Buurvrouwen die even moesten bijpraten, maar in plaats van te smoezen luidkeels van gedachten wisselden, want er moest wat afstand overbrugd worden.

Hamster niet, was er ook gezegd. Maar de schappen bij Albert Heijn waren soms angstvallig leeg: chips, uitverkocht. Yoghurt, schaars. Toiletpapier is er niet. En zelfs onder de crackers en het broodbeleg was de keus niet die uitbundige overdaad die we gewend zijn. Maar naar bij de kassa bleek: dat was niet per se toe te schrijven aan het gedrag van de klanten vandaag. Gisteren was er niet toegeleverd en vandaag was het eerst de beurt aan het versgoed en de zuivel, vooraleer later op de dag de trucks met ‘droge kruidenierswaren’ zouden komen lossen. Als dat al het geval was, want de chauffeurs en orderpikkende sjouwers in de distributiecentra kunnen ook niet meer dan ze kunnen.

Het was even schikken en niet schrikken. Wat vinden we het toch vanzelfsprekend dat alles wat ons hartje begeert onder handbereik ligt. Dat we kunnen gaan en staan waar we willen, doen en laten als we nodig vinden. Dat de ander er tot op zekere hoogte ook is om ons feestje compleet te maken. Maar soms is het geen feest, dan schijnt gewoon de zon. En lopen we allemaal rond met onze zorg en vrees. Over onze gezondheid en die van de mensen van wie we houden, over onze baan, inkomen of spaargeld. Over de toekomst. Over waarom we het allemaal doen.

Misschien moeten we in deze Coronadagen maar ‘gewoon’ proberen de boel wat los te laten, onze zorgen over te geven. En het ‘samen’ te zoeken, niet letterlijk in de kroeg, maar in gedachten verbonden, denkend aan wie het hardst onze aandacht nodig heeft.

Mark Rutte heeft het goed gezien.