Zuster Keizer heeft in oost veel bewoners gelukkig gemaakt

SCHIEDAM – Kiet was haar voornaam, maar heel Schiedam kende haar als zuster Keizer. Woensdag is ze op 98-jarige leeftijd overleden. Ze was haar hele werkzame leven wijkverpleegkundige in Schiedam-Oost.

Na een goed en vreugdevol leven, gevuld met inzet voor haar naasten, is Hendrika Berendina Keizer in vertrouwen ingeslapen, melden haar nichten en neven in de overlijdensadvertentie. De dankdienst voor haar leven vindt donderdag 1 juni om 13.30 uur plaats in de aula van de Beukenhof. Na de begrafenis is er gelegenheid tot condoleren en samenzijn.

In 2009 verscheen een boek over haar, geschreven door dr. Ingrid van der Vlis en uitgegeven door Stichting Musis van Hans van der Sloot. De titel was ‘Wijkverpleging in Schiedam-Oost, 1960-1985’, maar de 95 pagina’s gingen niet zozeer over de ontwikkelingen in deze tak van zorg, maar vooral over de smakelijke verhalen die zuster Keizer tegen haar interviewster vertelde.

‘Zuster Keizer, kunt u even komen?’ was de veelzeggende titel. Kiet Keizer stond altijd voor iedereen klaar. De wijkverpleegkundige was de vraagbaak voor jong en oud, en de steun en toeverlaat voor iedereen die het nodig had. In Den Briel geboren op donderdag 8 januari 1925 wilde de opgroeiende Kiet eigenlijk gymnastieklerares worden, maar de situatie tijdens de Tweede Wereldoorlog leidde ertoe dat ze haar maatschappelijke carrière in een kindertehuis in Oostvoorne begon en in Katwijk de vooropleiding verpleegkunde volgde. Ze kreeg een baan bij de GGD in Schiedam. In het Gemeenteziekenhuis van Schiedam behaalde ze de benodigde aantekeningen. Vanaf 1960 werkte ze in Schiedam-Oost. “Als geen ander bekommerde zij zich om de haar toevertrouwde gezinnen. Zuster Keizer regelde alles, en iedereen kende zuster Keizer”, aldus Ingrid van der Vlis. Ze was de spil in menig huishouden. Ze maakte veel mensen gelukkig en werd daar zelf ook gelukkig van.

Toen ze in april 1990 met pensioen ging, overhandigde burgemeester Reinier Scheeres haar de zilveren eremedaille, verbonden aan de Orde van Oranje-Nassau. Het was koningin Beatrix die de onderscheiding had toegekend. Toen Jan Brouwer, werkzaam op het kabinet van de burgemeester, haar uitnodigde om de onderscheiding in ontvangst te nemen, zei hij erbij dat hij niet mocht zeggen om welke onderscheiding het ging. Het maakte zuster Keizer niet uit. “Al was de onderscheiding van marsepein geweest”, zei ze tegen Sander Sonnemans, journalist van het Rotterdams Dagblad.

Ze vertelde dat ze na haar pensioen twee maanden met vakantie naar familie in Canada zou gaan, maar dat ze dat eigenlijk te lang vond, want ze wilde nog nazorg doen voor de wijkbewoners naar wie ze altijd omgekeken had. Die betrokkenheid was wederzijds. Als bewoners van oost haar nodig hadden, gingen ze op zoek naar haar brommertje, dat wel ergens in de wijk moest staan. Bij haar 25-jarig dienstverband in 1985 puilde het kruisgebouw aan de Van Swindensingel uit, zo veel bewoners wilden haar ondanks het slechte weer feliciteren.

Ze maakte altijd aantekeningen, die later in het boek zouden belanden. Toen ze haar eerste bevalling meemaakte, stierven zowel de moeder als de tweeling. Een uur later was ze bij een gelukkige geboorte. Vreugde en verdriet staan dicht bij elkaar, schreef ze op. En ze noteerde ook grappige opmerkingen, zoals een vrouw die over haar echtgenoot zei dat hij de ziekte van Pakistan had.

Ze had toch nog tijd voor hobby’s: bridgen, zingen en fietsen. “Man, ik heb geen tijd dat ik leef.”