'Het wordt wel druk op dat kleine stukkie bos'

SCHIEDAM – Willem, Sammy, Gijs, Dolittle, Tommy, Senna, Flica, Karel, Wolly, oude Sjaak en Broes en 'wel vijf Buddy's' – ze gaven vanmorgen allemaal acte de présence op het appèl in het Sterrebos. Zoals iedere dag.

Alleen vandaag was het wel een hele dolle, gezellige boel. Ieder was er. Oude Sjaak, die we normaal hier de laatste tijd niet meer tegenkwamen (want ja, de benen willen niet meer zo hè), en als je op een gewone dinsdag 'Buddy' riep, dan keken er normaliter geen vijf paar hondenogen om.

Maar vandaag was alles anders. Nog niet zoals het tot voor kort was, een mensenweek of drie geleden, toen die paaltjes waar je zo lekker tegen kan plassen er nog niet stonden. Toen hadden we het hele Sterrebos om even lekker uit ons dak te gaan, ja al dat binnenzitten gaat je niet in je warme vel zitten. Iedere dag vier keer komen we hier wel.

Op andere dagen heb je de half negen ploeg, en de tien uur ploeg, en sommigen komen eerder of later. Maar nu is iedereen er; de baasjes wilden even laten zien met hoeveel we zijn, en dat het veldje achter de plaatjes dan wel heel klein is. Wel gezellig vandaag – he Willem, lang niet gezien! Ja, het was dus even afzien, een week of drie geleden, toen onze baasjes verbaasd opkeken van die paaltjes, met groene bordjes, niet te lezen, maar het scheen in te houden dat we pas achter die paaltjes los mochten. Achterlijk gedoe, zeiden we nog tegen elkaar. Want we konden altijd op alle veldjes, tegen alle bomen, in alle greppels van het hele bos terecht. Nou ja, op dat veldje met al die rare gevallen na dan, daar waar die kleine mensen zo blij van worden dat ze het uitschreeuwden. Wij blaften doen gewoon gezellig mee, maar voor mij hoeft het niet, al die apparaten, en klimmen en door de lucht slingeren hoeft van mij al helemaal niet... ja, die poel met modder, dat is wel lekker, maar gelukkig zijn er genoeg greppels om eens lekker los te gaan.

Maar het wordt druk in de greppels en onder de bomen. We moeten daar nu dus ineens met zijn allen op een kluitje. Ja, de dijk is er ook nog, daar kan je ook lekker rennen, ik vind die hompen en kluiten gras wel wat, maar het baasje is ook niet meer de jongste. Die vertikt het om op het gras van de dijk achter me aan te lopen. En voor die mevrouw uit de Bernardlaan, die bjna iedere dag met brokjes voor ons klaar staat, is het dan wel heel ver. 

Nou ja, ze maken zich maar druk, om dat halve bos waar wij dus niet meer vrij mogen lopen. Wij honden zijn sociaal, kwestie van inschikken, effe langer aan de lijn en je hebt natuurlijk wel veel meer aanspraak en te keten zo, met zijn allen. Met een stuk of honderd, zijn we al gauw, op een kluitje.. ha. En mocht je denken dat we allemaal hier uit de Stadhouderslaan komen of zo, nee joh. We komen uit zuid en noord, Broes woont in Nieuwland, we komen van heinde en ver. De meesten van ons al ons hele leven. Ja, alleen iedere keer die auto in, dat is nog niet geweldig. Maar goed, even stilzitten en dan krijg je ook wat. Lekker los in het Sterrebos. Nou ja, een stuk daarvan dan..

Of zouden onze baasjes echt iemand vinden die dat van die bordjes weer ongedaan kan maken?

Voor wie de hondentaal niet zo machtig is: een van onze baasjes schreef een brief om aan andere mensen duidelijk te maken waarom ze het niet meer zo leuk vindt in het Sterrebos. Kijk maar hier.