Andreas Rose, een eigenzinnig raadslid

IN MEMORIAM – De gemeenteraad heeft al zijn politieke werkzaamheden opgeschort tot na vandaag. De burgemeester en de wethouders zijn terughoudend met publieke optredens. Het is een gepaste reactie op het overlijden van gemeenteraadslid Andreas Rose. Op de dag van zijn overlijden werd direct een commissievergadering afgeblazen.

Andreas Rose overleed vorige week woensdag aan een bloedvergiftiging. Tien jaar was Andreas Rose lid van de Schiedamse gemeenteraad, het grootste deel van die tijd als eenmansfractie namens Gemeente Belangen Schiedam, sinds vorig jaar als fractieleider van de nieuwe partij Lokaal Onafhankelijk Schiedam (LOS). En die volle tien jaar als een zeer eigenzinnige volksvertegenwoordiger, vaak met een heel afwijkend standpunt. Maar in de persoonlijke omgang een zeer plezierig mens.

Het is uitermate terecht dat het gemeentebestuur laat weten het overlijden van Rose – op slechts 57-jarige leeftijd – als een groot verlies voor de Schiedamse gemeenschap te zien. In de raadsvergadering van donderdag 19 december zal het gemeentebestuur ‘stilstaan bij deze trieste gebeurtenis’. Deze vergadering stond voor vandaag gepland, maar is dus uitgesteld.

Vanmiddag is er in de Grote of Sint-Janskerk een afscheidsdienst. Aansluitend is er de crematie op de Beukenhof. Beide vinden plaats in besloten kring.

Het overlijden van Andreas Rose is als een schok door Schiedam gegaan. Schiedam24 liep eens de standpunten na die Rose en LOS sinds vorig jaar innamen. Een kleine bloemlezing. Rose had uitgesproken standpunten. Geen aantasting van het Prinses Beatrixpark. Dat moet samen met de volkstuinen en sportpark Thurlede het groene hart van Schiedam blijven.

Hij was groot voorstander van burgerparticipatie vanaf dag één en niet pas als ambtenaren een plan presenteren waarna de Schiedammers slechts ‘klankbord’ kunnen zijn. De inrichting van de Kloosterplaats en de verkeersafsluiting op de Nieuwe Damlaan bij de Mgr. Nolenslaan vond hij ingrepen die terecht kritiek kregen omdat er niet of nauwelijks inspraak was geweest.

De wijkprocesmanagers moeten niet de spreekbuis van de gemeente zijn, maar ambassadeur en ombudsman van de wijk, vond Rose.

Als Schiedam meer tweeverdieners wil aantrekken, moeten we ze welkom heten mét hun auto’s. Ze willen best betalen voor extra parkeerplaatsen bij hun woning. Maar als er betaald parkeren komt in de hele stad, is het niet meer een kwestie van regulering maar is het een ordinaire belastingtruc, zei Rose.

Hij was ook voorstander van gratis parkeren bij alle winkelcentra. Het cultuurbeleid van de gemeente had volgens hem een groot ons-kent-ons-karakter en hij betwijfelde sterk of de uitgaven aan cultuur wel ten goede komen aan alle Schiedammers. “Mogelijk kunnen culturele managers vervangen worden door enthousiaste vrijwilligers”, zei hij.

Andreas Rose vond het centrum van Schiedam niet aantrekkelijk om te bezoeken, doordat er te weinig aanbod is van winkels. “Het idee om het winkelbestand verder terug te brengen en te concentreren rond de Passage is geen goed idee. Dat verandert niets aan het feit dat er te weinig aanbod is en een verder verval zal doorzetten. Het is ook niet netjes ten opzichte van de winkeliers op de Hoogstraat en Dam die hun nek uitgestoken hebben en hun pand gekocht hebben.”

Hij wilde een groene visie op Schiedam. Dat is meer dan als een boekhouder bijhouden dat als er ergens twee bomen weggaan, ze elders gecompenseerd moeten worden met twee jonge boompjes. “Bij herontwikkeling zo veel mogelijk bestaande bomen in tact laten, ook als dat de uitvoerder slecht uitkomt of iets duurder uitpakt.”

Rose was tegen een ongeremde verstedelijking, omdat de Randstad dichtslibt. Maar ook vroeg hij zich af waarom er nog steeds statushouders in de Randstad gehuisvest worden, terwijl er in grote delen van Nederland leegloop en ontvolking is. Maar hij was als zoon van een Duitse barometermaker niet tegen nieuwkomers, want zij bouwen mee aan de stad Schiedam. “Je zou de moskee aan de Dr. Schaepmansingel kunnen zien als een monument van een recente golf van immigranten.”

LOS wilde er geen sociale woningen bij in Schiedam. “Als er al sociale woningen gebouwd worden, dan komen die er alleen als vervanging van kwalitatief slechte sociale woningen. Het percentage sociale woningen is in Schiedam al buitensporig hoog en trekt sociaal zwakkeren van buiten de stadsgrenzen naar Schiedam. Het totale aantal sociale huurwoningen in Schiedam moet drastisch omlaag, dus zeker niks erbij bouwen.”

Hij pleitte voor cameratoezicht, maar vooral voor handhaving, ook na tien uur ’s avonds. “Hufters zijn zulke laffe stiekemerds, dat ze altijd toe zullen slaan als er geen toezicht is.”

Hij was voor terugkeer van de ouderwetse sportraad, met deskundige en betrokken bestuursleden van de sportverenigingen, niet met betaalde niet-Schiedamse commissarissen.

Tegelijk was hij ertegen dat regulier werk wordt verdrongen door het verplicht aanstellen van ‘vrijwilligers’. Hij zei: “Wij moeten goed in de gaten houden dat mensen niet hun baan verliezen, omdat deze vervangen kan worden door goedkope uitkeringsgerechtigden.”

Hij was tegen hondenbelasting, omdat het uit de Middeleeuwen voortkomt toen er geld nodig was voor de vangst van zwerfhonden en de bestrijding van hondsdolheid.

Hij zag niets in jongerencentra, maar was wel voor pop-up-jeugdhonken in leegstaande winkels of bedrijfspanden. Bordelen en seksclubs zag hij als normale bedrijven, die best ook in de buurt van scholen kunnen komen ‘daar de jeugd er toch geen toegang heeft’.

Hij was voorstander van de promotie van duurzame energie, zoals zonne- en windenergie, en het gebruik van restwarmte, bijvoorbeeld door fiscale bonussen voor mensen die willen investeren in duurzaamheid. Maar hij zette vraagtekens achter de overhaaste omvorming naar gasloze woningen in Groenoord en Nieuwland. “In Schiedam is de koopkracht niet al te hoog en velen zullen de kosten voor een duurzame transitie van woningen niet opbrengen, zeker in de sociale sector.”

Tegen erfpacht – ook omdat de kwaliteit van bedrijfspanden veel hoger is als deze gebouwd zijn op eigen grond. Voorstander van schoolzwemmen. Rose voelde best voor aansluiting van Oud-Mathenesse bij Schiedam-Oost.

Tegen een verkeersknip op de Koemarkt, die de verkeersdrukte op de Havendijk zal verergeren. Rose zou er geen traan om laten als de muurtjes op de Koemarkt verdwijnen. En hij zag niets in een verplaatsing van de in- en uitgang van de Passagegarage. “Absurd en weggegooid belastinggeld.”

Hij kon het ook wel eens ééns zijn met andere politieke partijen: “Afblijven van Midden-Delfland!”

Zo huldigde Rose zijn standpunten en maakte hij de naam van zijn partij meer dan waar: een onafhankelijke geest, met een hart voor Schiedam.

Met een hart ook voor mensen, ook al kon hij soms vreemd schuchter uit de hoek komen, als je hem op straat voorbij liep en het leek of hij je niet (wilde) zien. Een man van gedachten, en van zorgen, zoals om zijn moeder, die de laatste tijd veel aandacht vroeg en die hij met zijn familie intensief verzorgde.

Zorgen had hij de afgelopen decennia ook om zijn eigen gezondheid, waarin hij tot twee keer toe een dodelijke ziekte overwon.

Zorgzaam was hij verder voor de mensen om hem heen, zoals Maas Heilbron, al 53 jaar in dienst in de oorspronkelijk thermometermakerij van de vader van Andreas, en daarna van Andreas zelf. Die zich overigens steeds meer toelegde op het maken van barometers. Steun en toeverlaat in de zaak, en ook een vriend, hoe anders hielden ze al die uren samen gezellig. Maas is al 73, voor hem is belangrijk hoe het nu verder moet met de zaak, zonder Andreas Rose.

Dat wordt een van de moeilijke vragen waar zijn vrouw Linde Loes en zijn kinderen de komende tijd voor staan. Zoals er ongetwijfeld nog veel meer zullen zijn.

De redactie van Schiedam24 leeft met hen mee en zal Andreas niet licht vergeten.