Carlo Reijs blies blues in zijn mondharmonica

SCHIEDAM – Nee, Machiel Meijers. Je vriend Carlo Reijs is niet vergeten. Het mag zo zijn dat hij al twintig jaar niet muzikaal actief meer was – het lijkt me ook moeilijk om mondharmonica te spelen als je zwaar COPD hebt – maar Carlo Reijs behoort tot de muzikanten die in de laatste decennia van de twintigste eeuw bijdroegen aan een zeer actieve Schiedamse popwereld. 
Lokaal legendarisch. Wereldberoemd in Schiedam. Maar toch ook nog opgetreden op het North Sea Jazzfestival.  

Machiel Meijers – net als Robin van Roon leerde hij de mondharp spelen volgens de kneepjes van Carlo Reijs – maakte het overlijden van zijn mentor als eerste bekend op Facebook. Carlo overleed gisteren op 70-jarige leeftijd. Voor veel muziekliefhebbers was hij een gids en inspirator. Zoals Hans Breukhoven in de jaren zeventig in zij  eerste Free Record Shop aan het Broersveld de Schiedamse jongeren wegwijs maakte in de progressieve rock en jazzpop, zo liet Carlo Reijs in de platenzaak Plato aan de Hoogstraat iedereen de beste nummers van de nieuw uitgekomen langspeelplaten en cd’s horen. Hij had op die manier een vaderfunctie, heeft veel jongeren met muziekstijlen in aanraking gebracht waar ze anders misschien nooit van gehoord hadden.  

Meijers eert zijn mentor met een post van Carlo’s laatste album uit 2002. Onconventioneel, sparende maar smaakvolle mondharmonica en welgemeende zang. “Carlo zou altijd handhaven dat hij echt niet echt een zanger was, maar zijn leven had de blues er helemaal doorheen en dat kwam echt goed uit in zijn zang”, vindt Meijers. En: “Carlo was een echte harpmoer, maar hij speelde absoluut niet als een harpmoer. Zijn adagium en les nummer één was: speel net zo veel harp als nodig is voor het nummer. Play tastefully! Voor mij is dat wat hem echt los zette van een heleboel andere harpplayers. Het maakt hem nog steeds meteen herkenbaar.”  

Carlo Reijs trad op met heel veel muzikanten die destijds de Schiedamse muziekscene bepaalden. Begin jaren tachtig speelde hij met Jasper de Koster in de Topanga Canyon Band, de countryrockband rond zanger-gitarist Nico de Vries. Ze traden samen ook op in de Quibus aan de Lange Haven, onder anderen met Stan Stolk die later de vaste bassist van Flairck werd. Hun band heette Boogie Trap.  

Met Rien van der Jagt en Bas Plaisier vormde Reijs in 1983 de Riverside Bluesband. In de annalen van het Popoverleg Schiedam wordt dat een sideproject genoemd van leden van Tip On In, met drummer Harry Visscher, bassist Peter Kole en gitarist Rinus van der Jagt. 
Tip On In was opgericht door zanger en gitarist Rini van Willigen en gitarist Willem van Dullemen. Bassist was Lex Nijsen, Visscher drumde en Reijs blies harmonica. De band bestond van 1983 tot 1988 en repeteerde onder andere in clubhuis De Dijk aan de Westfrankelandsedijk (gesloopt). In die tijd werd nog meegewerkt aan plaatopnamen van Eddie Campbell. 
Rini van Willigen zou later met The Urn redelijk doorbreken, weet Jasper de Koster, maar Carlo Reijs bleef de blues trouw en vormde met Willem van Dullemen en de Haagse boogiepianist Ruud van Ingen de band Maybe it's the Blues – tot Ruud zelfmoord pleegde. Met Arie Verhoef erbij maakte Carlo nog een cd onder de naam Basic Blues. 

Carlo verzamelde antieke microfoons. En hij had een vioolkoffer vol met bluesharpen. Hij was een exponent van de vrije jaren zestig en experimenteerde met het leven, wat geregeld forse wendingen teweegbracht.