De etalage van Andreas Rose

COLUMN - Ik heb Andreas Rose nauwelijks gekend. We hebben de afgelopen twintig jaar misschien drie keer een woord gewisseld. Daar bleef het altijd bij. We stonden politiek nogal recht tegenover elkaar. Hij behoorde tot de gemeenteraadsleden aan wiens uitspraken ik mij het allerliefst ergerde en dat gat zal moeilijk te vullen zijn, al doet Arie Villerius er nu zo nu en dan al een goede gooi naar.

Maar ik kom wel een paar keer per week langs de etalage van Andreas Rose op de Hoogstraat. Twee keer heb ik er iets uit gekocht, in beide gevallen een aanbieding. De eerste was een thermometer, die mijn lief een half jaar geleden van verbanning op de benedenverdieping naar de woonkamer heeft overgebracht. En de tweede keer een knol van een zelfopwindbaar horloge met een extra metertje erop dat aangeeft hoever de veer is opgewonden en nog eentje voor de dagen. Om die aankopen te verrichten moest ik de Brede Marktsteeg door, naar het echte bedrijf van Andreas Rose op de hoek van de Schie. Hij heeft daar op de gevel het grootste weerhuisje van de wereld aangebracht. Binnen stonden prachtige instrumenten om de temperatuur en de luchtdruk te meten. En wie weet nog veel meer. Andreas kon die dingen vervaardigen.

Hij had – los van zijn opleidingen – het vak van zijn vader geleerd die naar Schiedam was gekomen om hier in vrijheid zijn ambacht uit te kunnen oefenen. Dat je altijd in die etalage op de Hoogstraat moest kijken, heb ik van mijn ouders geleerd, die zeiden dat daar een heel bijzondere man was neergestreken, een tovenaar in het glasblazen.

Die etalage verdwijnt misschien wel uit het stadsbeeld, en zijn prachtige werkplaats wellicht ook. Tenzij er iemand is die deze traditie van puur en verfijnd vakmanschap kan en wil voortzetten.

Het gaat natuurlijk om de mens Andreas Rose die voor altijd uit ons midden is vertrokken, maar ik wil hier toch ook dit onderdeel van zijn erfenis centraal stellen.

Schiedam is een stad waar we op breed terrein bijzondere dingen maken. Van heel groot – Huisman – tot heel klein – Andreas Rose. Dat is onze bestaansbasis en dat is onze trots. De etalage van vader en zoon Rose brengt dat al vele tientallen jaren tot uitdrukking.

En wat er ook gebeurt: dat weerhuis moet op zijn plek blijven. Beheerd door het Stedelijk Museum, in welks collectie het thuishoort als de familie het onverhoopt niet wil of kan behouden. Ik bedenk me ineens: wat een geweldige leerwerkplaats hebben de Roses geschapen.