Drie markante Schiedammers

COLUMN - Binnen een maand of twee zijn drie markante Schiedammers heengegaan: Bram Uil, Harr Wiegman en Pieter Bos. Die gedachte bekroop mij maandagavond in het Wennekerpand waar afscheid genomen werd van Pieter Bos. We zagen hem in tegenstelling tot die twee anderen zelden op straat. Zware COPD beperkte al jaren zijn bewegingsvrijheid en zonder een scootmobiel kwam hij de laatste tijd helemaal nergens. Maar Pieter belde wel veel mensen op, om over zijn wedervaren en zijn plannen te vertellen. Ook maakte hij jarenlang voor de stadsomroep De Grabbeltonshow, waarin hij stadgenoten over van alles en nog wat aan het woord liet. Tegelijk speelde hij zijn geliefkoosde muziek, waarvan voorbeelden ook tijdens het afscheid klonken.

Voor het overige zou het een eenzame uitvaart worden. Pieter werd door de gemeente begraven en dat is altijd buitengewoon sober. Bram Uil is helemaal niet weggebracht. Hij stelde zijn lichaam ter beschikking aan de wetenschap. Harr Wiegman organiseerde zijn laatste momenten met vrienden en kennissen om zich heen. Toch waren er maar zeer weinig genodigden bij zijn uitvaart. Is dat afscheid typerend voor hun wezen? Die drie markante Schiedammers hadden iets wezenlijks gemeen: ze waren in hun eentje op pad door de stad. Harr werd vaak gesignaleerd samen met zijn broer Diet, maar dat is ook iets van de laatste jaren. Ze hadden honderden kennissen. Maar met wie kwam het tot een diepgaand gesprek? Ze stonden uiteindelijk alleen in het leven. Dat was volgens mij deels zelf gekozen, maar deels ook niet.

De vraag is nu: gingen zij eenmans door hun bestaan? Eenmans is een nieuw Nederlands woord. Het komt het uit Smibanese Woordenboek van professor Soortkill, die de buurttaal van de Amsterdamse Bijlmer in kaart heeft gebracht. Eenmans betekent dat je alleen bent en het tegelijk naar je zin hebt. Voorbeeld: 'ben eenmans wezen winkelen en met de mooiste dingen thuis gekomen'.

Waren ze eenzaam of eenmans, die drie, in de jaren dat zij zich zo zichtbaar in Schiedam vertoonden?