Dromen van schepen en containers

COLUMN – Ondernemers wereldwijd hebben ervan gedroomd. Dat zegt de NOS. De Ever Given is vlotgetrokken uit het Suezkanaal.

Ik kan het maar moeilijk bevatten. Één schip dat zo veel mensen bezighoudt. Een bootje dat dobbert op een ver kanaal. Het Journaal begint er mee, nog voor het gedoe van de formatie en Corona. Kan ik begrijpen waarom?

Nou ja, om te beginnen zitten er duizenden containers op het schip. Er kunnen twintigduizend van die dozen op, in het kleine maatje dan. En het schip ziet er op de beelden behoorlijk afgeladen uit. Een meneer van een Nederlands zonnepark vertelt dat de aanleg waarschijnlijk met een maandje vertraagd wordt; de panelen zitten in containers op de Ever Given. En dat scheelt net de zonopbrengst van de warmste maand juli en daarmee vele duizenden euro’s. Zo gaat het vast met al die producten in de boxen. Twintigduizend keer een dikke zes meter bij 2,5 meter, in heb het opgezocht. Zet ze achter mekaar en je bent al van Schiedam naar Duitsland. In iedere container een stuk of tien pallets. Een meter of meer aan spuller erop gestapeld. En iedereen zit te wachten op zijn vracht.

Het begint een beetje te dagen. Als er op één schip al zo veel spullen te vinden zijn... Dan schijnt het dat er nog eens honderden schepen ‘achter’ het gestrande van rederij Evergreen liggen te wachten. Zestig ervan schijnen naar Rotterdam te moeten. Eentje met auto’s, drie met olie of andere bulkproducten en 56 containerschepen. Misschien niet allemaal zo groot als de schuit die Boskalis nu van zijn plek heeft gekregen, maar toe. Het schijnt dat zo’n tien procent van de wereldhandel door het Suezkanaal gaat. Een verzekeringsbedrijf wist te becijferen dat het geintje de wereldhandel per week met zes tot tien miljard dollar vermindert – zo leer ik bij het zoeken. Daar zitten dus ook de goederen bij die tussen pakweg China en Amerika gaan.

Als je daar in het zonnetje van vandaag een beetje over nadenkt dan begint het wel te duizelen. Al dat spul dat over de wereldzeeën heen wordt versleept, uh, verscheept. Omdat we het in Nederland of Europa niet meer kunnen kopen. Want ja, in een fabriek, wie werkt daar nog in? We halen het liever in China, Korea of Vietnam. Specialisten schatten dat er dagelijks voor 9,6 miljard dollar aan ladingwaarde door het Suezkanaal gaat, waarvan een dikke helft in noordelijke richting, dus naar Europa.

Ongelofelijke getallen. Waar is de tijd gebleven dat gasstellen uit Ulft kwamen, fietsen uit Dieren of Heerenveen, Gispenmeubels uit Culemborg, tv’s en auto’s uit Eindhoven, keukens uit Bergen op Zoom, bedden uit Deventer, dekens uit Tilburg, textiel uit Twente en natuurlijk ook de gloeilampen uit Eindhoven. Op school leerden we dat nog, maar tijdens ons leven verdween het praktisch allemaal. Fabrieken werden ontwikkel- en reclamevestigingen of op zijn best assemblagebedrijven voor onderdelen die van heinde en ver worden aangevoerd, ja, over de wereldzeeën.

We zijn het doodnormaal gaan vinden. Ook dat alles binnen handbereik is, te koop en binnen liefst 24 uur thuisbezorgd. Dat gaat nog wat worden, want ook al duurde de blokkade in Egypte maar dik een week, de wereldwijde goederenstromen schijnen er toch behoorlijk van in standje paniek te zijn geschoten. Sommige schepen vaarden om Kaap de Goede Hoop, maar dat kost ook een week langer. En nu is het in Rotterdam en Antwerpen duimendraaien – nou ja, dat schijnt ook wel mee te vallen, want er was al sprake van achterstanden – maar volgende week, oh lala... Als al die schepen waarvan de bemanning nu een week heeft liggen zonnen in het Suezkanaal voor de kade op de Maasvlakte verschijnen, dan wordt het een gekkenhuis, zo verwachten de rederijen.

Dus, zijn we er nou veel wijzer van geworden, van dat uitbesteden van al het maakwerk aan landen waar de mensen een schijntje verdienen van ons hier? Beter, of gelukkiger? Net als die mensen daar, in Azië? Om van de zeeën en de luchten van de wereld maar niet te spreken...