Het Rotterdam, Schiedam, Rotterdam van de 21ste eeuw

COLUMN - Ik geloof er geen pest van. Steeds maar halen de media aan dat nog maar een krappe meerderheid in het land achter het koning-(of koninginne)schap staat. Wie gisteren iets heeft meegekregen van het feest in Rotterdam kan dat toch niet met droge ogen blijven volhouden?

Droog hield ik het ook niet, toen aan het eind van de ronde door de stad het koninklijk gezelschap het podium opstapte waar Lee Towers en Davina Michelle zich helemaal leeg - en vol- zongen met You’ll never walk alone. Ik was niet de enige trouwens, gezien het gepink van de koningin. Daar stonden ze dan: fijn stukkie gewandeld, lekker met het bootje over de Nieuwe Maas, veel leuke mensen ontmoet. En een paar tienduizenden van hen voor zich. Sta je op een podium…

Willem-Alexander, die zo graag stuntelt, deed het precies goed. Soms hakkelend, maar wat maakt dat uit. Hij wilde burgemeester Aboutaleb vragen om ‘het rondje nog een keer te lopen’. Zo veel had hij ervan genoten, zoveel had hij gezien, zo veel mensen gegroet die vast nog veel meer te vertellen hadden. En het was ook zo. Wat hebben we allemaal niet gezien. Van de Caribische brassband, de zomercarnavaldansers en het gospelkoor tot de skaters, basketballers en straatvoetballers die de koning poortten. Van kinderburgemeester Louey Zerourou tot de twee spoken wordartiesten die samen Barguijs zijn. En dat kickboxdametje, geweldig! Mensen die dankzij Ambulance Wens op het laatst van hun leven de koning en koningin nog een hand konden geven. Anderen die zeiden hun hand nooit meer te wassen - stel je voor als je dat met een handje schudden kan geven… Feyenoordfans met bekeringsdrang - maar natuurlijk op de relaxte manier ‘er valt altijd over te praten’ - en Maxima die zo slim was het niet bij praten te houden maar zelf met een sjaaltje van de mooiste ploeg van Nederland rondliep… Maar ik drijf af.

Daar stonden ze dan: het koninklijk gezelschap, voor ‘de belangrijkste rijkdom van de stad’ zoals burgemeester Abou het zei. De ‘drager van onze eenheid als Nederland’ tegenover al die mensen met een eigen verhaal, een eigen geschiedenis, eigen ambities. W-A zei (ik heb naderhand meegeschreven): hoe hij dankbaar was zijn verjaardag en tien jaar koningschap ‘met u samen in deze heel bijzondere stad’ te mogen vieren. “Dat heeft mij veel gedaan, heel veel dank daarvoor.”

‘We’, en ik weet niet of hij nu zichzelf en zijn gezin bedoelde, of heel Nederland, waarschijnlijk allebei, komen uit moeilijke tijden. En er komt vast nog meer. Maar: “Wat Rotterdam heeft laten zien, hoe je samen aan iets kan werken, als je samen aan je toekomst werkt, maakt niet uit waar je vandaan komt, wat je achtergrond is, wat je cultuur is, dan hebben we een fantastisch mooi Nederland in de 21ste eeuw.” Dat zei de koning. En zo is het toch? Zag ze daar eens staan, die duizenden in het oranje, met kroontjes op hun hoofd. Dat waren geen verstokte koningshuisfans, voor de koning omdat die er nu eenmaal de afgelopen paar honderd jaar altijd is geweest. Nee, dat waren gewone Rotterdammers en anderen, van allerlei pluimage. En zwaaien, en zingen, en juichen. Dat doe je toch niet naar een of andere pisang, met een gouden pollepel in zijn mond geboren? Dat doe je omdat je je herkent in de man en die mooie vrouwen van hem, laten we zeggen haantjes de vo(o)rsten onder de Nederlanders. Een van ons, ook al zien hun dagen er zo anders uit dan de onze. Gewoon, mensen onder elkaar.  Met Willem-Alexander in de best wel verantwoordelijke rol voor ons allemaal als een koning te zijn.

Neef Maurits vertelde aan de verslaggeefster dat hij verbaasd was dat er zo veel mensen waren. “Hoeveel blijigheid er is. Moet je kijken, hoe we hier staan, in Rofa.” De koning was het later helemaal met hem eens: “Het is zo’n warm bad waar we in terechtkomen: al die verschillende mensen, al die verschillende culturen… ik kan het nog niet bevatten, ik leef op een wolk te genieten van alles wat ik meemaak.”

“Daar ben ik nog het meeste dankbaar voor: dat jullie dat hebben laten zien vandaag”, zei de koning. Dat mooie Nederland van de 21ste eeuw. Waarop hij ‘een fantastische toeslagouder’ - de ellende ligt in Nederland vandaag de dag ook heus om de hoek, tuurlijk - aanhaalde die stelde dat we allemaal koninginnen en koningen zijn. “Omdat jullie open staan en klaar staan voor anderen”. Ik weet niet waar hij het vandaan haalde, of het de woorden van de toeslagouder waren. Maar Willem was het ermee eens: “Ik heb daar niks meer aan toe te voegen. Geen woorden maar daden!”

Davina in hotpants hief daarna het Wilhelmus aan en ‘toute’ Rotterdam - hoeveel Schiedammers zouden er gestaan hebben? - meezong. Zelfs die kleintjes van nog geen tien die helemaal vooraan stonden te stralen. ‘Hadden ze het op school uit hun hoofd geleerd, stonden ze daarom vooraan?’, denk je dan als kritisch mens. Maar nee, vandaag geen cynisme: ‘we’ - want zoals Maurits het zei: ‘mijn vader is geboren in Rotterdam… nou ja, Schiedam, Rotterdam’, wat maakt het uit - hebben een mooi feesie gebrouwen en elkaar weer laten zien dat we samen verderkomen, dat de overeenkomsten tussen wie dan ook veel groter zijn dan de verschillen. 

En dan waren er ook nog Schiedammers die gewoon lekker in de Gorzen, in de stad of in Kethel Koningsdag vierden en er ook een feesie van maakten. Sorry dat ik jullie heb gemist gister jongens; ik zat voor de tv, een traantje weg te pinken. Zo hoorde ik ook dat Willem-Alexander heel slim zei: “Er is maar een team dat dit jaar verdient om Nederlands kampioen te worden en als je Nederlands kampioen bent, ben je ook mijn kampioen.” Haha!