Koolmees Sjaak ziet een eng beest

DIERENCOLUMN - Eindelijk is Bella, de koolmezin, van haar nest. Ze heeft twee weken lang zo zitten broeden, dat ze er jeuk van kreeg. Daarna heeft ze samen met Sjaak nog zeker twee weken haar vier jongen gevoerd. De insecten en spinnen waren niet aan te slepen. En nu de jongen uitgevlogen zijn, bedelen ze nog steeds. Bella wordt er soms helemaal kierewiet van. Almaar die opengesperde snaveltjes. En maar piepen.

Sjaak had tegen haar gezegd: “Jij moet er eens uit, Bella. Ga eens lekker een beetje vliegen. Vijfsluizen is zo mooi. Ik pas wel op de jongen.”
En daar zit ze nu op een berkentak, twee tuinen verderop. Ze is op zoek naar mieren. Mieren zijn zo lekker. Krokant van buiten en zacht van binnen. Veel lekkerder dan wormen. Die zijn alleen maar zacht. Een eikenprocessierups vindt ze op zijn tijd ook wel lekker. Die branden zo lekker op je tong. Ze houdt wel van een beetje pittig.

Maar wacht… wat hoort ze daar… is dat Sjaak…? “Chica!, chica!, chica!…” Dat betekent ‘help, er zit hier een eng beest’. Kan ze hem nu niet heel even alleen laten? Sjaak is een beste man, maar als het erop aankomt, dan roept hij zijn moeder. En aangezien zijn moeder al twee jaar geleden is opgegeten door een kat, moet Bella in de bres springen.

Laatst nog: “Bella, help, Karel de ekster zit bij ons nest. Hij wil onze jongen opeten.” Zonder zich te bedenken was ze voor haar jongen gaan staan. Had haar vleugels wijd uitgespreid en had Karel uitgemaakt voor tyfusjong met schele eksterogen en dan nog veel erger. Zo erg dat de schrijver van dit verhaal het nog geen eens durft op te schrijven.

“Çhica!, Chica!, Chica!...”
Wat wil Sjaak nou? Even luisteren wat hij zegt. Ze kan het niet goed horen. De metro naar Hoek van Holland komt net voorbij.
“Er zit hier een meisje met een zwarte kop. Chica!, Chica!, Chica!” Zegt hij dat nou echt: ‘een meisje met een zwarte kop’? Wat is dat nou voor een onzin? Toch maar even kijken.

Als Bella terug is, zitten alle vier de jongen te bibberen in het nest. En Sjaak is er tussen gekropen. Van de zenuwen heeft hij het puntje van zijn stropdas opgegeten.
“Wat is hier aan de hand?”, zegt Bella streng.
“Ik zag een meesje met een zwarte kop”, zegt Sjaak met trillende stem.

Bella kijkt hem ongelovig aan. Dan begint ze hardop te lachen. De tranen lopen over haar snavel. “Sjaak, wat ben jij toch een domme eend. Dat is gewoon een zwartkopmees.”
“Een zwartkopmees? Hij zag er zo gemeen uit met die zwarte kop.”
“Dat zijn mezen net als wij, Sjaak. Alleen de kop heeft een ander kleurtje.”
“Nou, ik vond het een engerd.”
“Sinds wanneer ben jij racistisch geworden?”
“Racistisch? Ik? Hoe kom je daar nu bij?”

Bella haalt haar schouders op. “Kom jongens”, zegt ze tegen haar jongen, “gaan jullie mee mieren vangen? Ik weet een heel mooi plekje.”