Kop in de wind

COLUMN - Vrijdagmiddag vond ik het jammer dat ik geen camera had met een behoorlijke telelens. Nu kon ik onmogelijk voor U vastleggen wat ik door mijn oude verrekijker haarscherp zag..

De wind joeg over de Van Haarenlaan. Er schoven takken over het plaveisel en de anders zo spiegelgladde vijver vertoonde hoge golven. 

Met de kijker volgde ik hoe het de watervogels verging. Ik hield Canadese ganzen in de gaten en een paartje kuifeenden. Ook zag ik een meerkoet.

Ze pasten allemaal dezelfde strategie toe: kop in de wind en ongeveer op dezelfde plaats blijven. Dan konden zij ondanks hun geringe gewicht niet door de storm worden meegesleurd. Even liet zich een fuut zien, die nu en dan onder water verdween. Het zijn formidabele duikers, die beesten.

Kop in de wind, dacht ik, dat is de enige oplossing.

We verheugen ons allemaal op het einde van de pandemie. We durven ons na twee jaar niet meer af te vragen of we ons zelf geen rad voor ogen draaien. We mógen weer en op 25 februari is het carnaval. Ondertussen dreigt er in de Oekraïne onverminderd oorlog. Het CBS heeft berekend dat de energiekosten voor iedereen zo ongeveer verdubbelen. Als die oorlog doorzet wordt het nog veel meer. Minister Jetten heeft ontdekt dat ons elektriciteitsnet de energietransitie niet aan kan omdat het zoveel extra stroom niet kan verwerken. Ondertussen worden belangrijke levensbehoeften naast energie ook allemaal duurder. De economie loopt dan zogenaamd als een tierelier maar werkende mensen en gepensioneerden hebben al zes procent van hun koopkracht in moeten leveren. 

Over stormen gesproken die maar niet gaan liggen.

Ik legde mijn verrekijker neer en dacht: "Die vogels wijzen ons de weg. Kop in de wind en stug volhouden, maar vooral kop in de wind en ervoor zorgen dat de storm geen vat op je krijgt."