Niet te geloven hè

COLUMN - Het mooiste moment gisteren? Dat was voor mij toch toen Kokcü en Bijlow voor het stadhuis de fans af gingen die daar op brancards door stichting Ambulancewens naartoe waren gebracht. De tranen vloeiden, ook bij mij.

Dan zie je in een keer wat de club voor mensen betekent. Dat je misschien nog maar kort te leven hebt of veel pijn hebt, en toch op kunt bloeien als die jonge gasten voor je staan. Gewoon, een paar voetballers uit Rotterdam, gewone boerenlullen zouden wij zeggen. Maar na hun heldendaden van afgelopen seizoen staan ze voor alles waar je je hart aan kunt verpanden: strijd leveren, team vormen, fanatiek zijn - en misschien toch ook weten dat het toch maar om een spelletje gaat, maar wel op bijna op leven en dood, zoals in Rome. Nooit opgeven, altijd hopen, en hard werken. Maar ook: zoeken naar de schoonheid van het spelletje, ruimte maken met een loopactie, druk blijven zetten op de tegenstander. Natuurlijk, het is in het leven een bijzaak, maar wel zo’n beetje de belangrijkste toch?

Je zag het aan al die duizenden mensen op de Coolsingel gisteren. Echt: alsof er niets anders op de wereld is om je zorgen om te maken. Of beter, dat er niks mooier is dan de vreugde om de winst, om het kampioenschap. Hoezo: ‘fan van Feyenoord ben je niet voor de lol’. Tuurlijk wel. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn, soms dacht je dat je gek werd als het weer eens mis ging, of voetballers niet vooruit te branden waren, of het gedoe in het bestuur of met het stadion tot niks dan ellende leidde. Maar het is net het echte leven: wrijving maakt glans, je moet de dalen meemaken om de toppen te waarderen. 

Geniet er maar van, alle Schiedammers met een Feyenoordhart! Doe ik ook. Misschien dat het de ergernis, of het verdriet in het echte leven een beetje weg kan poetsen. Voor die mensen in hun bedden onder het bordes van het stadhuis was dat gisteren duidelijk wel zo. Niet te geloven eigenlijk hè. Mooi.