Het gemeut van de Schiedamse politiek

COLUMN - Er is heisa ontstaan over het feit dat Denk in Nieuwland een heleboel kartonnen verkiezingsborden heeft geplaatst. “Mocht dat zomaar?”, vroegen andere partijen. “Wat zullen we nu krijgen? Zijn ze daar bezig illegaal de aandacht op zich te vestigen? Was dit niet slecht voor het milieu?” Denk bleek echter netjes een ontheffing te hebben aangevraagd en gekregen. Schiedam kent een algemeen plakverbod maar sandwichbordachtige constructies zoals die van Denk mogen wel.

Wat een lamlendigheid heeft zich meester gemaakt van de Schiedamse politiek! Wat een gemeut allemaal! In mijn tijd was het een sport de stad zoveel mogelijk vol te plakken met politieke uitingen. Dat wil zeggen: bij de VVD en zo waren het toen al braverikken maar wij, die een ander Schiedam wilden in een andere maatschappij, wij zagen er geen been in de verordening met overtuiging aan onze laars te lappen. De vrijheid van meningsuiting ging boven alles.

Tegen verkiezingstijd zette de gemeente overal in de stad grote houten borden neer waar de politieke partijen zelf hun biljetten op mochten plakken. Dat was een aanvulling op de affiches die heel veel mensen voor het eigen raam hingen. Ik weet nog wel dat de familie Schellings, die tegenover ons op de Sint Liduinastraat woonde, een groot plakkaat van de PvdA en Drees hadden. Ze zaten ongetwijfeld de hele dag in het donker. “Je kunt aan het gevloek van die kinderen de hele dag wel horen dat het socialisten zijn”, zei mijn oma.

Maar goed: toen ik en mijn kameraden de jaren des onderscheids hadden bereikt, tevens het eind van de jaren zestig, lieten wij ons niet onbetuigd. Je was al gauw strafbaar want de gemeente had niet alleen het wilde plakken verboden maar je mocht ‘s avonds ook niet de straat over gaan met een emmer kalk of lijm. Oude activisten weten dat je die altijd moet mengen met waterglas. Dan kreeg je een eenmaal opgeplakte affiche er alleen met de grootste moeite weer af. Waterglas is een volkse term voor natriumsilicaat. Je moet ermee oppassen. Het tast luchtwegen, huid en ogen aan. Je kunt er je longen mee beschadigen. Dat wisten wij echter niet. We rookten bovendien allemaal als ketters: Samson, Drum of als we helemaal arbeideristisch waren zware Van Nelle.

We opereerden soms vanuit een bestelwagentje. We bedekten onze emmers met een doek. We zorgden ervoor dat onze kwasten en rollers in een tas zaten. En dan gingen wij er in het duister op los. Met een goede uitkijk wist je meestal wel aan de politie te ontkomen. Werden we gesnapt dan waren we al ons materiaal kwijt. In het algemeen konden wij rustig overal plakken. Ja, die ene keer dat wij een kleine affiche met “Kraak, kraak” hadden geplakt op de ramen van het politiebureau – toen nog aan de Lange Nieuwstraat – kwamen ze naar buiten om ons te pakken te nemen. Daar hadden we het dan ook naar gemaakt.

Kalken was in onze dagen al een beetje uit de tijd. Als je foto’s van voor de Tweede Wereldoorlog in ogenschouw neemt, dan zie je dat politieke partijen hele kunstwerken op het plaveisel aanbrachten. Knap werk want het was streng verboden. Als wij gingen kalken, dan kregen we niet veel meer voor elkaar dan een slordige leus. “Johnson moordenaar” of zo.

Tegenwoordig heb je natuurlijk de sociale media. Toch vind ik dat de jonge politici van Schiedam een voorbeeld aan ons kunnen nemen. Ook meen ik dat een klein snorretje onder de neus van Rutte heel goed staat. Los van de politieke implicaties. Je hoeft zo’n snor niet te veroordelen omdat ooit een foute man er negentig jaar terug ook mee pronkte.


‘