In 2017 hebben de Schiedammers elkaar nodig

COLUMN - De knallen van het laatste vuurwerk zijn verklonken. Je voelt wellicht alleen nog maar het kloppen aan de binnenkant van je hersenpan, terwijl op de televisie de commentator over het schansspringen in Garmisch-Partenkirchen emmert. Zoals altijd op 1 januari probeert buiten het zonnetje erdoorheen te komen, maar lukt dat niet erg. Het nieuwe jaar is begonnen. Morgen gaat het los met de ronde van recepties waar je handenschuddend rondgaat. Nog zeker een week krijg je van iedereen “de beste wensen" te horen. Ook van je vijanden.

Toch hebben we ze dit jaar hard nodig. Het fanatisme zit hoog te paard. We staan naar gelang van onze opvattingen scherp tegen over elkaar. Van 'leven en laten leven' is geen sprake meer. Dat is tegenwoordig een linkse hobby van de elite. Of van de lui die lekker zitten te profiteren van hun witte privilege. Het wordt naar, zuur en bitter in Nederland.

Tenminste als een mens zijn wijsheid van het internet haalt en niet meer om zich heen kijkt. Als ik de heftigheid die van mijn computer spat, vergelijk met de manier waarop de mensen in onze stad met elkaar omgaan, dan kan het contrast niet groter zijn. Wij Schiedammers gaan dan wel door voor mopperaars, maar we mopperen zelden op elkaar. Als puntje bij paaltje komt, kunnen de verschillende soorten stadgenoten best met elkaar door een deur. Dat kun je bijvoorbeeld in de cafés merken. Daar lopen de gemoederen zelden hoog op behalve als alle gasten zich verenigen in gejuich voor de band, daar waar wel eens levende muziek te horen is.

Het is denk ik van belang dat we die goede sfeer in 2017 behouden. Wij Schiedammers zullen elkaar misschien meer nodig hebben dan we denken in de stormen van de tijd. Een gelukkig, een zalig, een gezegend nieuwjaar allemaal en dat we ons niet tegen elkaar op laten jutten.