Even fluitend door het leven

COLUMN - Had u gisteren ook zo’n topdag? De dag na eergisteren. Toen Feyenoord een hoop ergernissen en fatalisme wegspeelde. 

Jarenlang waren we hoopvol gestemd voor onze club van zuid, maar was het - als puntje bij paaltje kwam - toch steeds net niet. De titel in 2017 leek steeds meer op een toevalligheid, misschien waren de andere teams dat jaar echt niet best. Tenslotte was het toen voor het eerst in vijftien, zeventien jaar of zo… 1999, dat is achttien jaar daarvoor dat Feyenoord kampioen!

Want natuurlijk waren er spectaculaire wedstrijden van Feyenoord, bijvoorbeeld de 2-2 in de allerlaatste minuut tegen PSV vorig jaar. Of de 3-1 het jaar ervoor. Of de 6-2 tegen Ajax natuurlijk, met twee keer Van Persie. Maar zeker als we naar Amsterdam moesten, dan gingen we bij voorbaat al uit van het ergste. Nou ja: goed spelen en toch verliezen, of gewoon een zeperd.

En nu stonden we op met het gelukzalige gevoel van: we hebben gewonnen. We gaan kampioen worden. We waren gewoon beter. Dan is het zelfs heerlijk luisteren naar typisch voetbalgezever zoals bij Studio Voetbal, waar Rafael van der Vaart zijn best deed om het verlies van zijn Ajax grootmoedig te slikken, maar daar toch niet in slaagde. 

Al die gram van al die verliespotjes, die ergerniswekkende 1-1-tjes of 2-2 tegen NAC of RKC, het was allemaal weg. Per saldo deed het er niet meer toe: Feyenoord kan gewoon de beste zijn en goed winnen. Even fluitend door het leven.

Dat maakte het zo lekker om gisteren bij de koffie-automaat even die Ajax-collega te vragen hoe het ermee is, om hem dan vervolgens op te beuren met de woorden als dat het wel de koploper is waartegen ze verloren hebben…  Heerlijk! 

En gelijk blijft het natuurlijk zo dat voetbal maar bijzaak is - wel een heel belangrijke. Maar met de lol ervan kunnen we nog wel een tijdje vooruit.