Je zult het met mij alleen moeten doen, Ober

SCHIEDAM/IN DEN VREEMDE - Op de zustersite van Schiedam24,  Vlaardingen24,  is er een succesvolle rubriek, Vlaardingers in den Vreemde, met op dit moment een zomerspecial waarin de belevenissen centraal staan van een 24-jarige Vlaardingse druivenplukster, die bij de bekende oud-componist/muzikant nu schrijver en wijnboer Ilja Gort de wijngaard in gaat om te krenten. Bekijk de leuke tekst en de mooie foto's maar eens. Wij willen Schiedammers in den Vreemde ook graag een platform geven.

In den Vreemde: dat hoeft niet heel ver weg te zijn, mag wel, maar bijvoorbeeld de vierdaagse in Nijmegen lopen -  komende week vindt die plaats - is ook een ervaring om te delen. Was je getuige van een bijzondere gebeurtenis, zoals een demonstratie in Griekenland tegen bezuinigen, laat het ons weten, zoals Saskia en John deden. Of ben je bijvoorbeeld op weg naar Santiago de Compostella, niet minder interessant. Een fietstocht naar de Noordpool? Met de trein door Rusland en China? Loop je een stage in een ver land met heel andere cultuur als Japan, ook wetenswaardig. You name it.
Vind je het leuk om je wederwaardigheden met je stadgenoten te delen, stuur ons dan een tekst van vijfhonderd tot duizend woorden en een foto van je en of je reis. Heb geen schrijfangst, want onze bureauredactie loopt jouw tekst nog even door. Je kunt je bijdrage mailen naar [email protected]. Je leest hier een eerste bijdrage, van Jan Schrijver, die vorig jaar voor het eerst met de auto alleen met vakantie ging. Jan schrijft een blog voor een alleenstaanden-magazine. Deze blog verscheen vandaag en wij maken je er op Schiedam24 graag deelgenoot van. We zijn uiteraard heel nieuwsgierig naar jullie belevenissen.

"Vorig jaar ging ik, voor het eerst in mijn leven, alleen met vakantie, met de auto. In mijn jeugd was ik wel alleen met vakantie gegaan, maar dan met de brommer, en later met het vliegtuig. Nu dus alleen in de auto. Acht uur alleen rijden, niemand om tegen aan te praten tijdens het rijden. En 's avonds alleen uit eten. Ik vroeg me af hoe me dat zou bevallen.

De eerste dag, de reisdag, loste dat ‘alleen eten probleem’ zich vanzelf op. Richting Honfleur kwam ik net onder Lille in een vervelende file. Mijn auto, een oud lelijk bakkie van een jaar of tien van Duitse makelij, bleek daar problemen mee te hebben, het ding raakte oververhit. Stapvoets werd er gereden. Het leek me beter om dan maar stil te gaan staan op de vluchtstrook. Achter een Nederlandse vrachtwagen, die ook de vluchtstrook had opgezocht. Tijd voor een praatje met de chauffeur. Die had geen panne, maar wilde zijn tijdsregistratie niet ongunstig laten beïnvloeden door de file. "Ach, als ze controleren, ik kom er altijd mee weg, oververhit of zo." Nou, ik had daar echt last van, vertelde ik hem. "Ik kijk zo wel voor je, jongen. Maar eerst zet ik een bak verse filterkoffie voor ons, wat dacht je daarvan?" Dat werd een heerlijk koffiemoment, waarbij en passant 's mans levensverhaal over me werd uitgestort. Ik schijn een luisterend oor te hebben, althans, dat denken mensen van me, is me over de jaren gebleken. Het was het bekende standaardverhaal, van scheiding en alle ellende eromheen, wat mij overigens vaker door het andere geslacht ten gehore wordt gebracht. Maar zijn koffie was fantastisch. En hij had nog genoeg water overgehouden om mijn radiator bij te vullen. De file was opgelost, we namen hartelijk afscheid en ik vervolgde de weg naar Honfleur.

Ik had geboekt via booking.com. Het leek me wel goed het hotel te laten weten dat ik laat aan zou komen. Het hotel bleek telefonisch onbereikbaar. Ik heb Booking.com gebeld. De medewerker zou wel even voor mij naar het hotel bellen, dan kon ik me op de weg concentreren. Service! Tien minuten later belde de medewerker terug. "We hebben een probleem. Het hotel is overboekt. Men had er een heel erg scherpe aanbieding op gezet om de laatste kamer te verkopen, dat liep storm, er ging technisch iets fout, waardoor flink wat mensen - ongeveer tien - allemaal die laatste kamer hebben geboekt en bevestigd hebben gekregen. Onze excuses. We gaan het oplossen voor hen en voor u." Even later weer teruggebeld door de medewerker met de veel duurdere alternatieven. Het verschil werd bijgelegd door de site. Al met al kwam ik om half twaalf aan in een ander hotel dan aanvankelijk bedoeld. Erger vond ik, dat alle restaurants al dicht waren. Ik heb mijn honger moeten stillen met zes bollen schepijs.

Helaas, de volgende dag in Honfleur miste ik 's avond opnieuw de restaurants. In de middagzon had ik op een terras aan het haventje twee biertjes gedronken. Rozig als ik was, op mijn kamer teruggekomen, even mijn ogen dichtgedaan. Niemand die me dan wakker maakt. Het was kwart over elf, toen ik met een hongerig gevoel mijn ogen opendeed. Niet weer ijs. Aan de haven had ik een bar gezien met een schoolbord buiten, met erop met krijt gekalkt: levende muziek vanavond. Snel naar die bar. Twee biertjes met wat pinda's vullen ook. Wat lokale dames waren al verder dan twee drankjes. Zij slaagden erin mij de dansvloer op te krijgen. Slecht gegeten, maar wel gelachen en dan voel je de honger niet meer.

De dag erna naar Parijs. Ik had mezelf plechtig beloofd beter te zullen eten. Dat lùkt in Quartier Latin, bij een tentje waar ik ooit wel eens met een lief gegeten had. 'De ooievaar met de pijp' was de vreemde naam. Vier gangen menu, half flesje wijn, prima. Twee uur getafeld, maar op een gegeven moment ben je wel uitgepraat met jezelf...

De volgende dagen kon ik het in ieder geval niet meer opbrengen om alleen romantisch uit eten te gaan. Een paar honderd meter van Place du Tertre naar een Mc Donalds. De dag erna een kant en klare salade in een plastic bak en een flesje witte droge wijn bij de Leader Price gehaald en in mijn appartement naar binnen gewerkt. Le choix malin pour vivre bien. De slimme keus voor het goede leven.

Op de laatste dag van mijn Parijs’ verblijf de wok-chinees onder mijn appartement aangedaan en dat terwijl ik mordicus tegen het all you can eat principe ben. Niet omdat het eten er per definitie slecht zou zijn, dat geloof ik niet. Maar omdat het principe me niet aanstaat. Ik heb me wel letterlijk kostelijk vermaakt door naar de mensen, niet alle mensen, te gluren die borden tjokvol laden. Zo tjokvol dat de verschillende smaken niet meer te onderscheiden zullen zijn. Maar goed, ze doen maar. En ik die avond dus ook.

Het was een prima korte vakantie, althans voor wat betreft overdag. In de avonden heb ik het minder naar mijn zin gehad. Ik heb er wel van geleerd. Ik heb toen op de terugweg een afspraak gemaakt met mezelf: volgend jaar ga ik wéér alleen met vakantie. En ik ga elke avond ergens in een restaurant eten, of ik er nu zin in heb of niet. Want het gekke is, als ik eenmaal in een redelijk restaurant alleen aan een tafeltje geparkeerd ben, heb ik het wel naar mijn zin. Flesje wijn erbij, rustig de kaart van onder naar boven en van achter naar voren bekijken, me vooral niet laten ophaasten door de ober die eigenlijk minstens twee mensen aan zijn tafeltje zou willen hebben. Ja man, ik ook. Maar zo niet, zul je het met mij alleen moeten doen. Want mij krijg je niet meer weg; ik heb ook solo de smaak te pakken gekregen."