Jenevermuseum: Joop Daalmeijer moet nú hard ingrijpen

COLUMN - Over vier jaar al viert Schiedam zijn 750-jarig bestaan. Dan moeten wij iets bijzonders neerzetten om zichtbaar te blijven onder het geweld van de hoofdstad die dan voor zichzelf precies hetzelfde feit herdenkt. Daarbij zullen wij een leuk en goed functionerend Jenevermuseum hard nodig hebben. Daarom is het van essentieel belang dat er nu en niet pas morgen of volgende maand van buitenaf hard wordt ingegrepen, voordat het museum zijn laatste restje vertrouwen verliest bij de Schiedammers en de gedistilleerd branche.

De afgelopen jaren onderscheidt het jenevermuseum zich voornamelijk door vertoon van institutioneel autisme. Dit komt meteen al tot uiting bij de absurde zogenaamde hoofdingang aan de Hoogstraat die vooral uitnodigt tot snel doorlopen.

Dat autisme is geïnjecteerd door de in 2015 aangetreden directeur Marjolein Beumer die er met groot succes in slaagde alles en iedereen van zich te vervreemden. Dat zij het nog tot verleden jaar wist uit te zingen, heeft vooral te maken met het feit dat het bestuur haar steeds de hand boven het hoofd hield en middelen aanreikte om haar gedrag te veranderen, dit zonder resultaat. Ook had het museum in de stad een enorme gunfactor, maar aan alles komt een eind. Menige Schiedammer die de afgelopen jaren met mevrouw Beumer te maken had, dacht voor zichzelf dat haar contactgestoordheid de grootste vijand van haarzelf en het hele museum was. Je mag dit natrappen noemen, maar voor een zuivering van de atmosfeer is het noodzakelijk dat de feiten worden benoemd. De geest van Beumer waart kennelijk nog steeds rond.

Toch is haar erfenis bij het oud vuil gezet: een nogal branchevreemd element, een escaperoom, is afgebroken wegens gebrek aan belangstelling. Nu wil het bestuur er een tv-studio voor in de plaats stellen. Die kan dan ook aan andere instellingen worden verhuurd. Dat is net zo’n branchevreemd en bovendien zeer ouderwets idee. Wie zich tegenwoordig in de kijker wil spelen, doet dat via de sociale media. Voor een succesvol blog kom je met een i-phone, een paar voetstukken en zo’n ding waarmee de camera onbeweeglijk blijft terwijl je wandelt, heel heel ver. Alleen is er kennelijk geen jeneverblogger. Of toch? Een korte zoektocht via Google levert een paar pogingen op, maar die lijken allemaal gestaakt. Hier ligt dus een prachtig werkterrein voor de medewerkers en de vrijwilligers, maar daar heb je geen tv-studio voor nodig. Ook geen beleidsnota trouwens.

Gisteren klaagde Julia van Weijen, oud-medewerkster van het museum, alsnog haar nood over het feit dat zij verleden jaar door Beumer aan de dijk werd gezet, nadat zij een volgens haar onhaalbare resultaatsafspraak had geweigerd te tekenen. Haar werd opgelegd een bepaald bedrag aan sponsoring binnen te halen, terwijl fondsenwerving nooit tot haar takenpakket had behoord. Het werd waarschijnlijk een dure grap voor het museum, omdat Van Weijens advocaat in de onderhandelingen tal van troeven op tafel kon leggen.

Waar ook de schuld van dit soort veelzeggende personeelsconflicten ligt, zulke geschiedenissen blijven doorzieken, vooral als het bestuur – zoals ook nu weer – door een woordvoerder laat zeggen zich niet te herkennen in het gedane verhaal en bovendien om privacyredenen geen verdere mededelingen doet. Als de media belangstelling krijgen, stuur je een personeelslid naar het front 'to face the music'.

Huu, de heldenmoed. Ik weet het: ik lijk Lale Gül wel en het jenevermuseum haar familie, maar het moet en het kan me niet schelen wie ik op zijn en haar tenen trap. Op deze manier kunnen steeds minder betrokkenen nog een positieve rol spelen bij het oplossen van deze crisis. Ook alle oudgedienden moeten grote afstand houden tot deze ellende. Ze zijn of met alle soorten van ongenoegen vertrokken of met het heilige kruis na.

En als dat niet snel gebeurt, dan is het de laatste crisis en zal op zijn best een Nederlandse distillateur zich willen ontfermen over de museumdistilleerderij. En op zijn slechts komen er appartementen in.

Kortom, voorzitter Joop Daalmeijer dient spoorslags af te reizen naar Schiedam om de touwtjes in handen te nemen. Als hij zelf geen orde op zaken wil stellen (hij en ik zijn tenslotte oude bazen en je kunt dat beter laten doen door iemand die met de poten in de hedendaagse modder staat) als hij zelf niet orde op zaken wil stellen, dan weet hij in zijn netwerk vast wel een vakbekwaam persoon te vinden met grote sociale intelligentie, verstand van de internetsamenleving en gevoel voor een museum dat een stukje Nederlandse trots wil vieren.

Als de oude Romeinen er met geen mogelijkheid meer uitkwamen, stelden zij voor maximaal een half jaar een dictator aan. Een beetje zo.