Merk toch hoe sterk

COLUMN - We hebben een sombere, onverbiddelijke week achter de rug. Ik hoef niemand te vertellen waarom. Toch kwam ik onwillekeurig en heel toevallig een lichtpunt tegen.

Dat gebeurde me donderdag rond een uur of zes op de hoek van de Korte Dam en de Nieuwe Sluisstraat. Onder een bewolkte hemel stond daar een groepje vrolijke Schiedammers. Ze waren – dat proefde je aan de sfeer – vervuld van hoop. Ze koesterden goede verwachtingen voor de toekomst. Als het een vrijgezellenavond is of een bruiloft, loop je door. Maar hier was iets anders aan de hand.

De aanwezigen hadden allemaal te maken met stadspromotie. Ze waren bijeen om Sterk ten doop te houden, een prachtig magazine over gedistilleerd en de stad Schiedam. Dan blijf je wél staan. Je neemt zo'n blad in de hand. Je raakt in gesprek. Het is buitengewoon prettig gewoon ergens op straat een groep mensen tegen te komen die ergens in geloven. In dit geval was het niet zozeer het roemruchte brandersverleden als wel het distillateursheden van onze stad. Ooit verdiende zeker de helft van de Schiedammers daar direct of indirect hun brood mee. Tegenwoordig is het maar een paar procent van de bevolking en meer zal het nooit worden.

Toch is de huidige productie aan gedistilleerde dranken essentieel voor Schiedam: ze legt een band met het verleden dat in onze binnenstad nog zo zichtbaar is. Ze laat zien dat Schiedam een echte maakstad is waar bijzondere dingen tot stand komen. Sterk staat vol portretten van bijzondere mensen die hun leven wijden aan het gedistilleerd, meestal als ingrediënt in andere producten zoals cocktails. Vaak is zo'n blad gevuld met verkapte advertenties en platte verkooppraatjes. Dat is met Sterk niet het geval.

De redacteuren brengen interessante personen in beeld – uit Schiedam en van elders – die op allerlei manieren invulling geven aan een zinrijk leven. Niet omdat zij van die innemers zijn, maar omdat zij gedistilleerd gebruiken om er iets bijzonders mee te doen. Neem bijvoorbeeld Alwine van Winsen, die sterke drank uit honing distilleert. Ze is klant bij imkers die hun best doen de bijenstand in Nederland op peil te houden. Alwine in Sterk: "Als er geen bijen meer waren, is het binnen vier jaar afgelopen met de mensheid."

Je constateert: iedereen kan klagen wat hij of zij wil - uiteindelijk blijft Schiedam een lekkere stad. Die Diederik von Bönnighausen, de nieuwe directeur van het Jenevermuseum, komt op deze manier wél in een gespreid bed. Von Bönninghausen? Dat is een aristocratisch Overijssels geslacht met wortels over de Duitse grens in Westfalen. Daar komen toevallig ook de meeste oude Schiedamse families vandaan. Hun voorouders kwamen in de achttiende eeuw naar Schiedam omdat er werk was in het brandersbedrijf. Zie je nu dat heden en verleden elkaar de hand geven? En dat het historisch brandersbedrijf en de distillateurs van deze tijd elkaar tegen het lijf lopen. Merk toch hoe sterk Schiedam zich kan laten zien – als het wil en er de moed voor heeft natuurlijk.