Picknicken binnen de lijntjes

ACHTERGROND - Columnist Christiaan Weijts van NRC-Handelsblad schrijft in de krant van gisteren over de cirkels in het gras, die mensen moeten helpen om ook ontspannen in het park anderhalve meter afstand te houden. Voor hem staan ze model voor het bestaan dat ieder wacht: het verdwijnen van het spontane, het toevallige. En komen de meest waardevolle dingen in het leven niet bij toeval tot stand? Denk aan verliefd worden...
 
Hieronder een deel van de column:
 
Welke hygiënische ingrepen zullen er allemaal permanent worden, ook na de grote verlossing door een vaccin? Gedoodverfde kandidaten lijken mij die cirkels in het picknickgras. Kijk alleen maar naar de gretigheid waarmee we die importeren uit de parken van New York.

Met Hemelvaart kreeg Rotterdam ze. Ook Deventer wil ze nu, en nog vóór Pinksteren verschijnen ze in Utrecht en Schiedam. Vijfenzeventig cirkels in het Beatrixpark, vijftig aan de Maasboulevard, meldt de gemeente mij. Vier meter doorsnede, twee meter uit elkaar. (..)

Je kunt betwisten hoe elegant het is om grasvelden vol te stempelen, als een tafellaken vol koffie- en bierkringen, maar ze staan vooral voor meer. Voor mij symboliseren ze het geplaceerde bestaan dat ons wacht na Pinkstermaandag. Elk terrasbiertje, museumbezoekje of filmavondje moet minutieus worden voorbereid. Exact op tijd moeten we arriveren in ons nauwe tijdsslot. Geen stiefkwartiertjes, geen marges meer of rafelranden.

Wat achter de scherpe lijnen verdwijnt is het spontane, het toevallige. Ik durf de stelling aan dat niets van wat echt waardevol is zonder dat toeval tot stand kwam. Denk aan geliefden, vrienden, aan grote ontdekkingen en onvergetelijke ontmoetingen. Allemaal stom toeval. De rafelrand is geen franje, het is de hoofdzaak. De juiste levenshouding is jezelf beschikbaar stellen voor de schikgodinnen. Die snoeren we nu de mond. Met de belijning van een nieuwe nationale discipline, het omgekeerde van een contactsport. (..)

De volledige column van Weijts vindt u hier.