Juchtleer

COLUMN - De geschiedenis herhaalt zich nooit maar hij rijmt wel. Dat werd mij weer eens duidelijk toen ik vaststelde dat naast het Branderscafé op de hoek van het Broersveld en het Herenpad, dat sinds een week met een nieuwe eigenaar weer open is, een schoenwinkel zit. Het bleek een Poolse zaak en voor zover het aanbod zichtbaar was door de voordeur, verkopen ze een groot assortiment werkschoenen. Dat is ook begrijpelijk als je weet waar Polen voor naar Nederland komen.

Een etalage hadden ze niet.

Die was er vroeger wel, want er is daar naast het gesloten Branderscafé niet zomaar een schoenenzaak gevestigd, er is weer een schoenenzaak gevestigd. Opnieuw.

In dat pand was sinds jaar en dag de schoenwinkel gevestigd van mijnheer Van Dooren. Hij hield het vol tot hij er letterlijk bijna bij omviel. Mijnheer Van Dooren was toen diep in de tachtig.

Het was een van de weinige plekken in de Rijnmond waar mannen met grote voeten terechtkonden. Anders moesten zij naar een winkel op de Oude Binnenweg in Rotterdam of naar een zaak in Overschie aan de Uitweg. Meneer Van Dooren stond zich daar niet op voor. Hij verkocht zijn winkel niet als een speciaalzaak voor grote mannen. Hij vond gewoon dat hij herenschoenen in voorraad moest hebben in alle maten. En voor de rest niks.

Rotzooi verkocht hij niet. Tot aan het plafond stonden de dozen opgestapeld met stevige stappers in zwart en bruin en soms suẽde. Meneer Van Dooren gaf echter de voorkeur aan leer van bekende merken zoals Robinson. Hij haalde dan zo´n schoen tevoorschijn. Hij bewoog het leer met zijn handen. Hij keek zijn klanten veelbetekenend aan. ¨Juchtleer¨, zei meneer Van Dooren dan, ¨Het is juchtleer. Hij legde nooit uit wat dan het bijzondere aan juchtleer was en waarom wij juist daaruit vervaardigde schoenen moesten kopen. Het was een vaststelling voordat het passen begon. Meneer Van Dooren zou je nooit een schoen opdringen als je dacht dat hij eigenlijk te klein was. Bij hem geen smoesjes over uitlopen en zo.

Hij bleef ook altijd serieus en dat paste niet bij zijn forse neus en zijn kale kop. Mijnheer Van Dooren was precies Sylvain Poons, een zanger/acteur die in de begindagen van de televisie regelmatig op de buis verscheen en al voor de oorlog geschitterd had in Nederlandse speelfilms, maar zijn grootste hit was de Zuiderzee. 'De  voerman laat er nou paarden draven en aan de horizon leit Emmeloord


Het was een wereldzaak. Zo kom je ze niet meer tegen. Ze zijn kapotgemaakt door de Schoenenreus en consorten, voordat zij zelf het loodje legden in de concurrentie tegen de internetwinkels.

Of misschien toch niet. Wie weet zit er nu op het Broersveld weer een Poolse meneer Van Dooren. Iemand die verstand heeft van schoenen en weet wat een man onder verschillende omstandigheden nodig heeft. Die niet gaan lekken als je je net een ongeluk staat te werken. Waar je mee voor de dag kunt komen op verjaardag, bruiloft of begrafenis. Gewoon kwaliteit, door de vakman aan je gesuggereerd.