Burgemeester Bergmann en de steekpartij in Sveaparken

COLUMN - Wij maken krankzinnige weken door. Dat geldt niet alleen voor Europa en de wereld maar ook voor onze eigen stad. Alle Schiedammers zijn ontdaan over de dodelijke steekpartij in Sveaparken, waarbij de dertienjarige Joni door messteken van een leeftijdgenoot om het leven kwam. 

Afgelopen zaterdag vond naar aanleiding daarvan een stille tocht plaats die eindigde op het Fjorddal, waar de noodlottige gebeurtenis plaats vond. 

Het was een vuurproef voor burgemeester Harald Bergmann. Voor het eerst sinds zijn inauguratie moest hij optreden in het kader van een ernstig incident. 

Dat deed de burgemeester voortreffelijk. Hij toonde betrokkenheid en medeleven. Hij wees er bij herhaling op dat de buurt met grote saamhorigheid reageerde. Zo creëerde hij een atmosfeer van bezinning die zijn hoogtepunt vond tijdens de stille tocht van gisteren. 

Burgemeester Bergmann blonk bovendien uit door wat hij niet zei. Tragische gebeurtenissen zoals die op het Fjorddal leiden vaak tot grote ophef. Mensen vragen zich luidop af wat er van de jeugd moet worden als 'ze' op deze leeftijd al met grote messen lopen. Zij heffen de handen ten hemel en roepen: 'Waar zijn die ouders?'. Zij vragen om strenge maatregelen. Zij roepen om meer controle en fouilleringen op straat. Zij eisen dat jongeren van hun bekende hangplekken worden verdreven vanwege de overlast. Ze roepen om een avondklok voor jongeren want die kinderen lopen tegenwoordig tot diep in de nacht op straat.

Dat is allemaal nogal gratuit. Toch is voor politici en bestuurders de verleiding groot om zich bij zo´n koor te scharen. Je oogst er gegarandeerd applaus mee, maar dat applaus is goedkoop. En ook onverdiend, want op de grote woorden volgen nooit grote daden.

Burgemeester Bergmann is uit een ander hout gesneden. Hij wist aan die verleiding weerstand te bieden. Deze week liet hij zien wat écht burgemeesterlijk optreden inhoudt.