Scouts verder als Aleida Schiedam

SCHIEDAM - Scouting Aleida Schiedam. Dat is de nieuwe naam van de scoutinggroepen Tono en Taize, die samengaan. Gisteren werd de nieuwe naam onthuld, voor een grote groep scouts en ouders.

De stap om samen te gaan is een logische, vertelt Maarten van Duijn, stichtingsvoorzitter van scouting Taizé. Sinds zo’n anderhalf jaar is erover gesproken. “Scouting Tono was op zoek naar een onderkomen, wij naar nieuwe vrijwilligers en leiding.” De Tono-groep heeft nu Boerderij Landvreugd als onderkomen, maar verwacht daar binnen korte of langere tijd uit te moeten, omdat het complex door de gemeente Schiedam te koop is gezet. De Taizé-groep komt in het Beatrixpark, tussen de Poldervaart en de nieuwe wijk Schiedamse Meesters, bij elkaar.

De twee besturen vonden elkaar snel. Er werd ook nog even gesproken met de twee andere Schiedamse scoutinggroepen, BvH en Franciscus Lodewijk, maar een fusie van vier huidige groepen leek ieder te veel van het goede. Want afstemmen van zaken kan sowieso in het overleg dat de vier groepen vier keer per jaar hebben. 

En een te massale fusie zou ook betekenen dat de groepen wel heel erg groot zouden worden, stelt Van Duijn. “Nu gaan we naar zo’n veertig Welpen, dat is nog te behappen. Maar een nog grotere groep… Dat geldt ook voor de huisvesting: als het nog groter wordt, dan worden we een bedrijf.” 

De Welpen, dat zijn overigens de scouts tussen de acht en elf jaar. De nog kleinere kinderen - ze zijn bij de scouts welkom vanaf vijf jaar - zijn de Bevers. De kinderen van elf tot vijftien zijn Scouts, de jongeren van vijftien tot achttien de Explorers.

Het seizoen dat vorige week begon zijn Tono en Taizé nu gezamenlijk aangegaan. De groepen zijn samengevoegd, en kunnen zelf kiezen waar ze bij elkaar komen: in het Beatrixpark of aan de Sweelincksingel in en om Boerderij Landvreugd. De tijdstippen van samenkomst zijn ook wat veranderd: Taizé kwam op vrijdagavond en zaterdagmorgen bij elkaar, Tono op de hele zaterdag. Dat betekent dus ook dat scouts op een voor hen onbekend tijdstip opkomen. Dat heeft wel een paar opzeggingen gekost, vertelt Van Duijn. “Ze doen ook andere sporten hè, dus het past niet altijd.” Of hebben een baantje. “Ook zijn er jongeren die zijn gaan studeren.”

Daar staat tegenover dat andere kinderen ‘promotie’ maakten, naar een hogere leeftijdscategorie. Dat werd gisterochtend ‘gevierd’ met een overgangsritueel: het was de bedoeling dat de kinderen over het water zouden lopen - op en onder een touw uiteraard - maar vanwege een technisch malheur lukte dat maar enkelen; de anderen gingen ‘door de poort’. Zie de foto’s.

Natuurlijk is de ambitie dat de fusie van de twee groepen ook voor nieuw elan zorgt, vertelt Van Duijn. “Wij hadden nog vijf Bevers, dat is wel een beetje kleine groep om het leuk te hebben, met spellen bijvoorbeeld.” Dat ziet hij als een van de grote voordelen van het samengaan. Met dus de grotere groep vrijwilligers waaruit de fusieclub kan putten, bijvoorbeeld als er een kamp moet worden georganiseerd, of een kok nodig is. “En die hernieuwde energie waarop we hoopten, die zie ik eerlijk gezegd al.” Of dat ook heeft gezorgd voor zes nieuwe leden, weet hij niet. In ieder geval zijn ze, er die nieuwkomers dus.

“Dat gaat overigens nogal geleidelijk, het hele jaar door. Kinderen mogen drie keer mee komen doen, pas dan wordt gevraagd om lid te worden.” Een lidmaatschap kost een kleine vijftig euro - ‘we moeten de bedragen nog gelijktrekken’ - per kwartaal. Voor ouders die moeite hebben een lidmaatschap te betalen zijn er ‘mogelijkheden’, aldus Van Duijn. Het Jeugdfonds bijvoorbeeld.

Wat is nu de grote charme van de scouting? Van Duijn (48), die zelf in 1985 welp werd, noemt de diversiteit aan activiteiten. “Wij doen alles: willen we voetballen, dan voetballen we, en een week later spelen we Levend Stratego en een andere keer maken we een kampvuur.” Op Keukenpionieren, een typische scoutingactiviteit die nogal wat vraagt van de deelnemers (met weinig materiaal een kampkeuken maken). Centraal staat de groep en dat helpt de deelnemers leren hoe sociaal te zijn. “Je kan niks alleen. We proberen een groepsgevoel te creëren.” Dat gaat over groepen en grenzen heen. “We hebben jongeren van verschillende culturen. Ook in Turkije kennen ze de scouting.”  

Zo gaat Scouting Aleida Schiedam - de naam kwam tot stand na inbreng van de scouts, een ‘shortlist’ en een stemming onder de vrijwilligers - een nieuwe toekomst in. Waarschijnlijk over niet al te lange tijd dus in het Beatrixpark. “Waar we nog werken met een huurcontract uit 1960 of zo.” Dat zal tzt wel vernieuwd worden. Voor het zover is hoopt Van Duijn dat de gemeente Schiedam een handje uit wil (laten) steken met het veld naast het clubgebouw, waar het groen hoog staat. “Dat veld zouden we graag gebruiken.” Het is immers een stuk drukker, met de Tono-scouts erbij. 

Formeel moet de fusie nog worden geregeld, dus Van Duijn en zijn evenknie bij Tono Richard Spruit, moeten nog langs de notaris. Hoe het nieuwe bestuur van Scouting Aleida Schiedam eruit gaat zien, moet ook nog blijken, maar daarover maken de heren zich geen zorgen. Ze hebben beiden hun hart verpand aan de scouting, en willen er veel aan doen om die in Schiedam actief te houden (’het zou zo zonde zijn als het stopt’), maar hoeven geen van beiden op de voorgrond te staan.

Ook op financieel gebied heeft Van Duijn geen grote zorgen. Nadat de scoutinggroepen verlost zijn (zo voelt het wel een beetje) van de ‘regietafels’, waar zij zich als vrijwilligersorganisaties maar slecht op hun gemak voelden tussen ‘de beroeps’ die het bij de andere sociale en zorgorganisaties voor het zeggen hebben, krijgen de scoutinggroepen nu een subsidie, gebaseerd op een vast bedrag en het aantal leden dat zij hebben. “Op basis daarvan, en van de geldende pacht- (voor Taizé) en huurtarieven (Tono) komen we er wel uit”, aldus Van Duijn. Hij verwacht niet dat daarin veel zal veranderen, bij nieuwe afspraken of na de fusie.

Scouting Aleida Schiedam kent nu zo’n honderdvijftig mensen, zeg maar tweederde kinderen en eenderde begeleiding. Die vrijwilligers zijn overigens ook vaak oud-scouts die in plaats van afscheid te nemen, de leiding van een groep kinderen of jongeren op zich neemt. ´

Oh ja, nog één ding: de scoutingdas. Die draagt iedere scout, en is een belangrijke onderscheidingsteken van de verschillende groepen. De bonte das (op zwart)van Taizé met oranje bies, en de zwarte das met witte bies van Tono zijn gecombineerd tot een zwarte das met oranje bies.