Nederland gaat nog zien: Nawwal is een strijder

SCHIEDAM - “Ik ben een strijder, en dat gaat Nederland van mij zien.” Koppig en licht ontvlambaar. Zo gaan de tv-kijkers haar de komende tijd leren kennen: Nawwal Ghabri.

De omstandigheden zijn niet die van een strijder, en No Way Back lijkt ver weg. In plaats daarvan: olijven en blokjes oude kaas, het gezellige geroezemoes dat langzaam tot drukte groeit en het gedempte licht van café Lucas. 

Nawwal Ghabri is er neergestreken om te vertellen over haar avontuur in Noorwegen, dat we afgelopen maandag en de komende weken konden en kunnen zien bij SBS6. No Way Back heet het. Zestien ‘gewone’ Nederlanders brengen een paar weken door in de Noorse ruigte, zonder hotelbed, zonder geld en als je het had, wat zou je ermee moeten? Het is of naar de eindstreep, of de rit uitzingen in een geïmproviseerd kampement. 

Afgelopen maandag viel in de uitzending een eerste kandidate uit. Na honderden - of waren het er duizenden - treden bergop, een glibberige tocht bergaf en het inrichten van een slaapplek was haar lijf niet meer in staat het bij te benen. Met koppijn besloot ze haar strijd te staken.

Nawwal dus niet. Hoe ver haar strijd gaat, daar mag ze van de programmamakers niets over zeggen. Zou ook de lol afhalen van het kijken. Maar dat het niet appeltje-eitje zal worden, de komende tijd, daar kunnen we van verzekerd zijn. Vandaar haar uitspraak: ik ben een strijder.

Eentje die bovendien zoetgevooisd, vlotgebekt, niet bleu om de mond is. In de kroeg en elders. Ghabri noemt zich rapster en zangeres, in die volgorde. “Ik schrijf mijn eigen nummers, maak videoclips, doe mijn best op sociale media, vooral instagram.” Wie meer wil weten: @krulohwithlove.

Dat Kruloh, dat is haar artiestennaam. Vanwege haar weelderige krullen. Die ze had, en die weer een beetje terugkomen, maar die ze soms moet missen. “Ik heb een huidziekte, soms heb ik een tijdje geen krullen.” Gereserveerd is ze ook niet.

Nawwal Ghabri is 32 jaar, werd geboren in Bilthoven en groeide daar, en later in Utrecht op. De wieg van haar moeder stond in Marokko, die van haar vader ook. Ze volgde de Nederlandse Popacademie in Utrecht-Zuilen, waar ze leerde dat ze ‘een goeie stem heeft’. Beyonce en Eminem zijn haar grote voorbeelden. En raps maken vindt ze het allertofst.

Na wat persoonlijke zorgen, met onder meer een scheiding en noodzakelijke tijdelijk opvang, kwam Ghabri in Schiedam uit. Sinds twee jaar heeft ze een woning in de Gorzen. Het bevalt haar super in de stad: “Lekker laid-back, maar genoeg te doen.”  

Ze werd voor No Way Back gevraagd, vertelt ze. “Ik zei meteen ja”, ook al had ze weinig idee waartegen. Ze werd gevraagd via een vriend, die bij Talpa bekend was na zijn deelname aan het programma ‘Tante in Marokko’. Iets met survivalen en kamperen, dat was ongeveer wat ze wist. Tot zo ongeveer het moment aan toe dat ze van een zestig meter hoge brug af moest springen - aan een touw, wees gerust - en het programma begonnen was. “Ik schijt in mijn broek man”, aldus Ghabri. Dat was afgelopen september.

“Ik zou het niet nog een keer doen”, zegt ze bij Lucas. “Maar leuk vond ik het wel.” Ze heeft veel geleerd van het programma, met name hoe het er achter de schermen aan toegaat, in de productie van een tv-programma. Dat was overigens best nog wel streng, tot aan het niet mogen praten met de cameramensen aan toe. “Dat is toch idioot, als die op zin bek gaat, dan vraag je toch hoe het met hem gaat?!” 

En ook al kan ze dus niet te veel uitweiden over haar belevenissen, ‘ik ben teruggekomen als een nieuw persoon’. “Ik ben trots op mezelf”, zegt ze er grinnikend achteraan. “Dat is iets voor Nederlanders hè, hiken, kamperen.” Marokkanen zul je dat niet gauw zien doen, wil ze maar zeggen. “In de Marokkaanse cultuur zoek je juist niet je angsten op. Zonder het programma zou ik nooit daar in Noorwegen terechtgekomen zijn.”

En waarom ze nu ‘ja’ zei tegen de programmamakers? In het programma stelt ze grif dat het om het geld te doen is - als je het het allerbeste doet in het programma en de anderen laten het er een beetje bij zitten, dan kan je vijftigduizend euro verdienen. Maar dat ligt toch genuanceerder. “Ik zeg dat ik er schulden mee wil aflossen, maar ik heb geeneens schulden.” Dat krijg je, als je bekendstaat als snelste vrouwelijk rapper, een titel die ze in 2016 verwierf.

“In feite doe ik het voor mijn moeder. Ik wil op vakantie met mijn moeder en haar cadeautjes geven.” Dat verdient ze. Ghabri hoopt nog dat dat ook op de tv naar voren gaat komen. 

Want ja, je bent afhankelijk van de makers hè. Welke scènes, welke citaten er het programma halen, dat weten alleen zij. Nawwal Ghabri heeft de eerste twee afleveringen gezien, wat er in de zes daarna komt, weet ze ook niet. 

En ze hoopt nog iets: dat haar deelname aan het programma, en het avonturen op tv, haar helpen om haar carrière weer een zwengel te geven. Ze is veel betrokken in publiekscampagnes en evenementen, met name gericht op jongeren met een Marokkaanse of Turkse achtergrond. “In buurthuizen, bij islamitische jongeren, bij gemeentes, daar kom is vaak. 

De selectie op weg naar Noorwegen verliep daarna eenvoudig. Ghabri heeft wel een indruk hoe ze over komt: ‘stoer, leuk’. “En ze vroegen mij hè. Ik redeneerde: jullie vragen mij, jullie willen mij.” Dat het slopend of zelfs eng zou worden, rond het fjord, daar stond ze eigenlijk nooit bij stil.

Ook niet of ze het fysiek aan zou kunnen. Nawwal Ghabri blijkt achter de kaasblokjes een stuk kleiner dan in de uitzending op tv - is het de regencape, het feit dat er veel bergop werd gefilmd, de regen die van eventuele make-up niets over liet? “Een meter zestig ben ik.” Eerder frêle dan fors. “Ik ben niet sportief, of sterk. Maar wel heel eerlijk, haha.” Onderweg in Noorwegen viel ze flink af, niet zo verwonderlijk, met steevast twintig kilo op je rug… “En zoals in de eerste aflevering, waren we sinds tien uur ’s ochtends onderweg, en om een uur of vier weer beneden. En daarna was het kamp maken voor het donker werd.”

Dus ja, een strijder. Fysiek. “Maar vooral mentaal, ik denk dat ik een van de sterkere was.” Niet onbelangrijk, want ook al is No Way Back geen Expeditie Robinson, waar deelnemers ook tegen elkaar spelen en elkaar weg kunnen pesten, ‘het was in ons programma wel ieder voor zich’. 

Nou ja, met twintig, 25 man ‘personeel’ eromheen. Presentator Jan Versteegh en opperdriller Ray Klaassens (die anders dan Versteegh de tochten wel meeliep), cameramensen, een medisch team ook, productiemensen en zelf bewaking, ook vanuit de Noorse gastheren. “Op een gegeven moment ben je er aan gewend. Ze volgen je continu, maar je moet in feite net doen alsof ze er niet zijn.” Na de eerste aflevering lukt dat vanzelf. “Het zijn net je broertjes.” Ook al duurden de opnames wat Ghabri betreft te kort om zowel staf als mede-deelnemers goed te leren kennen.

Dat betekent niet dat ze onderweg geen lol heeft gehad. ‘Eens een Marokkaan, altijd een Marokkaan’, die opmerking viel onderweg nog wel eens. “Moet kunnen joh, elkaar een beetje dissen. Ik kom uit de tijd dat je wel wat tegen elkaar kon zeggen, keihard als het moet, haha.” Kwestie van stoom afblazen, want onderweg was het vaak ‘toch wel spannend’. “Als ik had geweten wat we gaan doen, dan zou ik niet mee zijn gegaan!” 

No Way Back is te zien bij SBS6, iedere zondagavond vanaf half negen.