Geen aanbesteding van sportparkonderhoud zonder clubs

COLUMN - In het Stadskantoor werken nog teveel mensen die er onwillekeurig van uitgaan dat de burgers niet weten wat goed voor hen is. Daarom regeren zij over hun hoofden heen. De Schiedamse sportverenigingen maakten de afgelopen tijd op pijnlijke wijze kennis met deze mentaliteit. De beheerder van de sportparken waar ze hun velden en behuizingen hebben, is door de gemeente aan de dijk gezet. Er wordt nu een nieuwe gezocht door middel van een Europese aanbesteding. Dat is verplicht als overheden met particuliere aanbieders contracten willen sluiten boven een bepaald bedrag.

In veel gevallen is dat natuurlijk een nutteloze en tijdrovende complicatie. De kans is klein dat aanbieders uit Portugal, Finland of Slowakije de Schiedamse sportparken willen onderhouden. Toch moeten overal in Europa offertes worden aangevraagd.

Laten we één ding vooropstellen: een Europese aanbesteding is nogal dwingend. Daar komt een gemeente niet onderuit. Dat is ook de kritiek niet. De Schiedamse sportverenigingen hebben geprotesteerd tegen het feit dat zij op geen enkele manier bij de gang van zaken zijn betrokken. Als gebruikers van de sportparken zijn zij de eerst aangewezenen om te zeggen aan welke voorwaarden goed onderhoud moet voldoen. Hen is echter niets gevraagd. Ze moeten maar afwachten wat er uit de bus komt en wat dat voor hen betekent.

Dat is – kort gezegd – geen manier van besturen. Zo deden ze het in de achttiende eeuw. 

Geen wonder dat het vertrouwen tussen overheid en burgers steeds verder te zoeken is. Zo dicht bij elkaar en dan zo’n verschrikkelijk gebrek aan communicatie. Daar moet een college van B&W toch paal en perk aan kunnen stellen. Er is nog tijd genoeg de besturen van de verenigingen te betrekken bij het opstellen van de aanbesteding. 

Ondertussen is het terecht heimwee te koesteren naar de goede oude tijd toen Schiedam nog een uitgebreide plantsoenendienst had met toegewijde vaklui die het stedelijk groen prachtig onderhielden. Ik moet nu denken aan mijn helaas overleden bovenbuurman Kees Collignon, die de enorme wilg op het veld achter ons complex nog persoonlijk had geplant. Die wilg is nu ook weg: te groot en te oud om een stevige storm te doorstaan. Tegelijk denk ik aan J.K. Dominicus, hoofd gemeentelijke plantsoenendienst, die in de eerste helft van de vorige eeuw landelijke bekendheid genoot als ontwerper van stedelijk groen.

Allemaal verkwanseld. Allemaal weggeorganiseerd, allemaal aan de markt over gelaten.