Van je hobby je beroep maken

Archieffoto

COLUMN - Mensen die van hun hobby een beroep maken, daar heb ik niet alleen bewondering voor, ik ben er ook jaloers op. Je krijgt dat niet zo gemakkelijk voor elkaar, ook al beweren velen dat ze hun beroep niet voor het geld maar uit roeping hebben gekozen. Ze moesten wel. Ze wilden mensen helpen. Ze werden gefascineerd door de roep van het hout of van het beton. Zij konden niet anders.

Maar zulke mensen bedoel ik niet. Die maken van hun beroep een hobby, dat is iets anders. Een bekend voorbeeld zijn bij ons in Schiedam Hans Ritman en Gerjan de Waard, die samen uitgeverij Scriptum bestieren. Enkele tientallen jaren terug deden ze allebei iets anders. Hans werkte bij de congresorganisatie van de toenmalige uitgeverij Elsevier. Hij legde Amerikaanse managementgoeroes in de watten, die op congressen in Nederland kwamen spreken. Gerjan was redacteur van het Nieuwe Stadsblad. Samen begonnen ze in hun vrije tijd boeken uit te geven, bijvoorbeeld een geschiedenis van Dordrecht, die werd gefinancierd door de vooruitbetalingen van intekenaren die hun namen op een lijst achterin het boek aantroffen. Tevreden managementgoeroes gunden Hans regelmatig de vertaalrechten van hun boeken voor de Nederlandse markt.

Na een paar jaar verdienden Hans en Gerjan genoeg om full time verder te gaan met de uitgeverij. Ze kochten zelfs het kantoor van het Nieuwe Stadsblad op de Dam, waar tegenwoordig de dagzaak De Beurs is gevestigd. Daar zitten sinds een paar dagen nieuwe eigenaren in die zeer snel de deuren van deze gerenommeerde zaak weer zullen openen. Ze huren het pand van Hans en Gerjan. Zo zie je hoe mensen die van hun hobby hun werk hebben gemaakt, ruimte bieden aan anderen die dat ook gedaan hebben, want voor de nieuwe eigenaars is gastvrijheid de grote hobby. Dat zit in al hun vezels. Dat merk je als je met ze praat.

Dit schrijf ik allemaal op om duidelijk te maken wat ik bedoel, want ik wil het eigenlijk hebben over Jan van Stigt Thans, die op de Lange Nieuwstraat het assurantiebedrijf uitoefende. Op een dag lang geleden, liet hij mij een fles zien. "Kijk", zei hij, "dit is mijn nieuwe relatiegeschenk". Zijn trouwe klanten kregen voor Nieuwjaar een fles echte Schiedamse jajem van zijn eigen merk. Hij gebruikte daarvoor niet zijn eigen naam maar die van roemruchte voorgangers op zijn adres: De Loopuyts, distillateurs en bankiers.

Het aardigheidje liep steeds verder uit de hand. Jan van Stigt Thans waagde zich met Loopuyt´s gin op de markt toen deze drank een wedergeboorte doormaakte. Die gin had een speciaal karakter, die werd geflankeerd door een bijzondere tonic met een geheim recept. Loopuyt werd een begrip. Jan richtte schuin aan de overkant in een oud pakhuis aan de Buitenhaven een echte Amerikaanse speakeasy in, een illegale Amerikaanse kroeg uit het tijdperk van de drooglegging met boksring en barbierswinkel, waar men toegang krijgt als men het wachtwoord weet. En nu heeft Jan zijn bedrijf aan een Rotterdamse confrater verkocht, die ook het personeel meenam.

Zo krijgt hij alle tijd om zich aan de bloei van Loopuyt´s gin te wijden. 

Van een hobby zijn beroep gemaakt. Dat zouden er meer moeten doen.

Ik weet het: makkelijker gezegd dan gedaan.