Moet Schiedam de toekomst vieren?

COLUMN - Het motto van ons stadsjubileum is 'Schiedam viert de toekomst'. Ik word daar nu en dan op aangesproken. Wat vind jij daar nu van, als voorzitter van de Historische Vereniging Schiedam en het Comité Open Monumentendagen? Is het niet een beetje raar en modieus om dan de toekomst te vieren? Bovendien: die is ongewis. Tijdens een jubileum blik je toch juist terug.

Ik antwoord dan dat ik het wel goed vind van die toekomst en zelfs noodzakelijk. 

Om te beginnen valt het met dat gebrek aan aandacht voor het verleden wel mee. Een groot item tijdens de openingsbijeenkomst van afgelopen dinsdag was de presentatie van een boek over vrouwe Aleida aan wie we onze stadsrechten te danken heb. Er komt over een paar maanden nog een stevig boek uit over de laatste twee eeuwen van de Schiedamse geschiedenis als aanvulling op het bekende werk van Van der Feijst, dat de periode tot 1795 behandelt. Ook zijn er tal van festiviteiten met een historisch karakter. De liefhebbers van de geschiedenis komen er dus niet bekaaid vanaf. 

Maar toch: moet dat nou? Met die toekomst? 

Vooral in de twintigste eeuw is heel wat Schiedams stedeschoon met de grond gelijk gemaakt, omdat vorige generaties vooral verkrotting zagen en het décor van armoede die men had overwonnen. Er kwam over het algemeen fantasieloze nieuwbouw voor in de plaats. Wij zijn in onze tijd een stuk zuiniger met het vele stedeschoon dat ondanks alles toch nog over is. We kunnen ons zelfs vleien met de gedachte dat men een halve eeuw geleden in Vlaardingen nog veel erger tekeer is gegaan, maar dat is niet genoeg. Die monumenten van ons, de Lange Haven, de Schie, de Korte Haven, de Plantagebuurt, de molens, moeten toekomstbestendig worden gemaakt. Anders komen zij alsnog aan de beurt. Dat is niet alleen een kwestie van restauratie en onderhoud. Je moet monumenten ook een functie geven die past bij de tijd. Het verleden van Schiedam is afhankelijk van de toekomst. Daarom is het noodzakelijk de toekomst te vieren.

Juist omdat we – naar het zich laat aanzien – moeilijke tijden tegemoet gaan. Denk daarbij niet alleen aan het dreigende ravijnjaar met zijn zware bezuinigingen, maar ook aan de internationale toestand. We moeten onze toekomst zelf maken. Anders doen anderen het voor ons.

Juist uit eerbied voor ons verleden moeten we daarom nu de toekomst vieren.