Column: De bomen van de Sint Liduinastraat

SCHIEDAM - De bewoners van de Sint Liduinastraat vrezen een kale toekomst als straks alle bomen op de rand van het noordelijk trottoir zijn omgezaagd. Pas nadat zij veel moeite hadden gedaan om de juiste gegevens op tafel te krijgen, kwamen de bewoners er achter dat zij moeten wijken voor een extra ondergrondse hemelwaterafvoer. Die is nodig om de omwonenden droge voeten te garanderen ook als we te maken krijgen met heftige stortbuien. De klimaatverandering is daarvoor verantwoordelijk. Eigenlijk is dat heel erg wrang. We krijgen in de toekomst waarschijnlijk te maken met zeer warme zomermaanden. In zuidelijke steden is men daarop voorbereid met kolonnades voor de winkels en enorme boomkruinen. In onze steden is juist ruimte voor de zon gemaakt omdat ze gebouwd zijn op een koel klimaat. Dat wreekt zich nu. Als de zon boven een steenwoestijn brandt, gaan de temperaturen op de grond juist extra omhoog.

We krijgen in de toekomst misschien niet meer regen, maar de buien zullen wel heftiger zijn en daardoor zorgen voor overstromingen. Vandaar die extra hemelwaterafvoer. Als di bomen blijven en er worden geen extra voorzieningen getroffen, lopen de bewoners van de Sint Liduinastraat een grotere kans op natte voeten en benedenverdiepingen die blank staan.

De vraag is echter of dat echt de enige keuze is. De bewoners van de Sint Liduinastraat geloven daar niets van. Ze hebben een petitie in het leven geroepen tegen het omhakken van de bomen . Ze zijn des te kwader omdat ze van te voren op geen enkele wijze door de gemeente op de hoogte zijn gesteld of het moest zijn door ambtelijke mededelingen op de officiële pagina van Schiedam in het Stadsblad. Alleen daarom al hebben ze groot gelijk. Ze verdienen de steun van alle Schiedammers. Anders krijgen die straks in hun eigen straat ook zulke verrassingen.

Dat is nog niet alles. Bomen horen bij de Sint Liduinastraat zoals blijkt uit vooroorlogse foto´s. De eerste generatie sneuvelde niet door toedoen van de gemeente maar door die van de bewoners zelf. In de hongerwinter zaagden ze de bomen om voor in de kachel omdat er voor de bevolking geen andere brandstof meer was. Mijn ome Harry Hersbach, die toen op nummer 100b woonde, ging verder. Hij roofde een houten hek dat bij de Kippenbrug aan de waterkant van de Nieuwe Haven stond. Zo hadden hij, mijn moeder, mijn oom Ernst en oma het een paar dagen een beetje warm.

Na de bevrjjding plantte de gemeente nieuwe boompjes, die met een soort kippengaas tegen beschadigingen werden beschermd. Je kon daar mooi in klimmen. Een keer durfde ik niet meer naar beneden. Ik klauwde met mijn vingers in het inmiddels roestige kippengaas en begon te huilen. Dat is een van mijn vroegste herinneringen. Ook dat mijn moeder de deur uitholde om me letterlijk weg te plukken. Daarom echter zijn de bomen van de Sint Liduinastraat me extra dierbaar. Dat U het weet.

Gedachte achteraf: huisjesmelkers kopen woningen in Het Westen, ook op de Sint Liduinastraat. Die stoppen ze dan vol met Oost-Europese arbeiders. Dit lot is ook het voormalige café op de hoek van de Fabristraat en de Sint Liduinastraat beschoren. Zulke uitbuiting is net zo fnuikend als de liquidatie van de bomen.