Had hij?

COLUMN - De avond ervoor smeert hij alvast zijn bammetjes, om morgenochtend tijd te besparen. De afgelopen weken waren hectisch: verstand op nul, lezen, lezen en nog eens voorbereiden. Maar wat zou het morgen een dag worden.

De aflevering Pauw en de Wit laat hij aan zich voorbijgaan. Voorbereiden, fris aan de start verschijnen, scherp zijn — dát is het plan. Hij kust zijn vrouw welterusten en zet de wekker op zeven uur.

Die nacht slaapt hij onrustig. Twee keer moet hij naar het toilet. Hij schrikt wakker van de wekker. Hij probeert zachtjes te zijn voor de kinderen, maar tevergeefs: de jongste wordt wakker en vraagt of papa nog even een verhaaltje wil voorlezen.

“Daar heb ik nu echt geen tijd voor, lieverd. Ik zet de televisie voor je aan, dat mag voor deze ene keer.” Ze geeft hem een dikke knuffel.

Op dat moment komt zijn vrouw naar beneden. “Moet de televisie nu echt aan?”

“Sorry schat, nood breekt wetten. Ik moet nu weg.”

"Begrijp het, schat", ze geeft hem een kus en wenst hem succes. “Je kan het.”

Hij stapt in de auto en zet de doos op de stoel naast hem. De rit duurt zo’n drie kwartier — als er geen files zijn. Bij aankomst staat er al een menigte te wachten. De pers. Vragen waar hij absoluut geen zin in heeft.

Hij baant een weg zich door de mensen.

“Hoe voelt u zich?”
“Heeft u uitgekeken naar dit moment?”
“Wanneer heeft u ze voor het laatst gesproken?”

Op alles zwijgt hij. Geen tijd, geen ruimte. Focus!

Binnen is hij de hectiek ontsnapt, vindt hij rust, die hem als een oude vriend omhelst. Stilte en concentratie. Onder zijn arm voelt hij het gewicht van de ordners. Op de doos staat: John en Daisy. Hij heeft de laatste maanden veel met hen gesproken, steeds benadrukkend hoe eerlijk ze moesten zijn. Hoe eerlijker tegen hem, hoe beter hij zich kon voorbereiden, hoe beter het voor hen kon uitpakken.

Twee uur later zit hij midden in een spervuur aan vragen.

Hoe heeft het zo ver kunnen komen?
Hadden de buren niets gemerkt?
Waarom straffen?
Waar was jeugdzorg, of wás dit de schuld van jeugdzorg?
Hoe vaak heeft hij haar geslagen?

“Edelachtbare, uithongeren is wel een heel zware beschuldiging…”

Zo eindigt dag één. Hij schudt John en Daisy de hand en zegt dat ze het goed hebben gedaan. Buiten wacht opnieuw de pers, samen met een groep mensen die hem voor alles uitmaken en hem de ergste ziektes toewensen.

In de auto naar huis gaat de dag opnieuw door zijn hoofd. Had hij dingen anders moeten verwoorden? Hoofd leeg, spotify aan…

Thuis rent zijn dochter op hem af.

“Pappaaaaa!”

Ze duwt een kleurplaat in zijn hand. "Kijk pap voor jou, mooi he…"  In de woonkamer zit de jongste diep verzonken in de Nintendo-wereld van Mario en Princes Peach. Een kort 'Hoi pap' kan er net vanaf.

“Hoe is het, kerel?”

“Goed”, mompelt hij — zonder zijn ogen van Mario World af te wenden. Hij moet dit level tot een goed einde brengen.

Kerel, is er ook funda in Mario World? Ik zou wel een huis in Mario World willen kopen en dan daar wonen. "Dat is toch niks voor jou", lacht de kleinste… "Je moet heel erg sterk zijn hoor, vechten tegen hele grote monsters en die moet je dan verslaan, die zijn sterk en heel gemeen. Die hebben allemaal trucjes. Als je op ze springt, kruipen ze in hun schild. En weet je, als je niet wint, dan ben je dood…."

Nu je dat zo zegt, heb je misschien wel gelijk, papa weet ook niet of die dat kan….

Dit is de eerste bijdrage van een nieuwe columnist die voor Schiedam24 gaat schrijven onder de naam Ronduidt.