Opa

COLUMN - Ik loop al maanden met een dilemma en verzin een excuus om maar niet naar opa te gaan. Sinds hij oma kwijt is, is opa opa niet meer. Hij is zo somber en negatief. Ik heb me gisteren voorgenomen om nu echt te gaan.

Ik loop naar de schuur en pak de fiets. Bij het verzorgingstehuis zet ik hem op slot en neem de lift naar de 7e verdieping. In de gang zie ik hem al zitten, ineengedoken, starend naar niets, zijn ogen hol.

Ik loop op hem af.

‘Hé opa, hoe is het?’

‘Ja niet zo goed natuurlijk!' Wat denk je zelf? Dat ik hier voor mijn plezier zit?’

‘Nee, dat begrijp ik. 'Wat heb je gegeten?’

‘Iets met rijst. Was niet te vreten. Dacht je dat Oma Jans dat vroeger maakte? Nee natuurlijk niet. Gewoon prakkie! Piepers en kroten en een klodder piccalilly. Dat is eten, wegwezen met die buitenlandse zooi.

‘Niet weer zo negatief, opa. 'Het weer dan, dat is toch mooi?’ Wat heb ik daaraan als ik niet buiten kom?

Ik mag niet in mijn eentje naar buiten, omdat er iets zou kunnen gebeuren…

Dit bejaardenhuis, die wachtkamer van de dood, de wereld… van mij hoeft het helemaal niet meer. Dat zie je toch ook wel, de een nog somberder als de ander. Behalve Piet daar, die is altijd vrolijk, waarom weet niemand. Zo dement als een deur… Was ik dat maar dan had ik er geen erg in.

Opa vecht tegen zijn tranen, zo heb ik hem nog nooit gezien.

‘Wat is er?’

‘Ik mis oma zo erg… Ze was alles voor mij. We deden alles samen: de vakanties naar Valkenburg, boodschappen… alles. 'En nu is alles niets geworden.’

Is dit de wereld die mijn ouders hebben opgebouwd? We hielpen elkaar door dik en dun. 'De wereld nu is een soloreis, waarbij iedereen het kompas kwijt is.’ Nee, mij mogen ze morgen een spuitje geven. Waar ik vroeger van leven genoot, is het nu totaal nutteloos. Als ik ‘s ochtend wakker wordt, denk ik alleen maar ‘alweer…’

‘Weet je hoe mijn dagen eruit zien?' Slapen, aankleden, eten, uitkleden. Het hoogtepunt van de week is een krant van een paar dagen oud. Oud nieuws, verfromfraaid en stinkt. Ik ruik bij wie de krant is geweest.

‘Ik las in het stadsblad dat ze asielzoekers in de Spaanse polder in een kantoorpand willen stoppen. Daar wil je nog niet dood gevonden worden. Nou ja, ik dan wel. Liefst morgen. En dan heb je die zeikstralen die lopen weer te ouwehoeren dat de asielzoekers de huizen van hun kinderen innemen. Alsof ze hun eigen kinderen daar in zouden stoppen, in een industriewijk… schei toch uit.’

‘Wil je thee, opa?’

‘Luize-water? Nee, dankjewel…’

‘Over water gesproken… Er komt nog een vluchtelingenboot bij aan de Buitenhavenweg, zo heet die toch? Ik heb gehoord dat er van de eerste boot totaal geen overlast is. Niks, helemaal niks. En nu gaan ze, voordat er iets gebeurt, lopen klagen. En dan moet er weer een rechtszaak komen. Weet je wat dat kost? Weet je wat we met dat geld hadden kunnen doen? 'Mensen eten geven die helemaal niets meer hebben.’

‘Het enige wat ik nog heb, ben jij. Maar zo vaak kom je ook niet, schijnbaar verveel ik je…kerst komt vaker.’

‘Sorry opa, ik heb het druk.’

'Druk'? Jij? 'bij Wilton Fijenoord, daar hadden we het druk!’

‘Sorry jongen, dat ik zo negatief ben. Maar ik ben het licht in mijn leven kwijt: mijn zon, mijn alles. Als oma en ik samen in de tuin zaten, waren we zo gelukkig. We keken naar elkaar en hadden aan een blik genoeg. Ik mis haar schaterlach. Daarom heeft het leven geen zin meer voor mij, en mag het morgen afgelopen zijn. Ik mis het leven, de gezelligheid met kerst en Sinterklaas.’

‘Sinterklaas is er weer, opa!’

‘Ik ben daar vaak met jou geweest, joh. Is het geen idee om volgend jaar die boot van de Buitenhavenweg in te zetten voor de Sinterklaasintocht. Alle medelanders maken we Piet, geen roetveeg maar gitzwart. Gegarandeerd worden ze feestend binnengehaald, Dat gevoel zou ik de statushouders maar ook alle Schiedammers zo gunnen. Alleen daarvoor al zou ik wat langer willen leven.

Alle columns van Ronduidt kunt u nalezen op ronduidt.nl