Er zijn dingen die ik weiger te begrijpen

COLUMN - Op de sociale media en in het Algemeen Dagblad is enige ophef over het lot van de Schiedamse Naomi Hoogeweij. Zij kreeg als ZZP-er met ernstige ziekteproblemen te maken. Toen ze opgenomen werd voor een hartkwaal, constateerden de doktoren ook nog een longtumor. Van werken kan onder zulke omstandigheden geen sprake zijn. Mevrouw Hoogeweij heeft haar laatste spaarcentjes opgesoupeerd. Haar huur kan ze niet meer betalen en als er geen geld op tafel komt, wordt zij eind juni op straat gezet.

Voor zulke omstandigheden kent Nederland het sociaal vangnet. Althans dat wordt ons altijd aan de neus gehangen. Maar om de een of andere reden geeft Stroomopwaarts niet thuis.

Mevrouw Hoogeweij heeft nu de advocaat Oscar Hammerstein in de arm genomen om de gemeente Schiedam of liever gezegd het uitkeringsbedrijf Stroomopwaarts tot het verstrekken van een uitkering te dwingen.

Er zijn dingen die ik weiger te begrijpen. Ik weiger te begrijpen dat het zover komt, dat er in een nadrukkelijk schrijnend geval als het onderhavige advocaten aan te pas moeten komen.

Regels zijn regels. Dat is duidelijk. De directrice van Stroomopwaarts laat weten dat zo´n uitkering pas kan worden gegeven als bepaalde gegevens bekend zijn. Zal best wel. Toch blijkt soms zonneklaar dat een kluwen van regels en voorschriften er toe leidt dat dingen gebeuren die niet de bedoeling zijn. Het kan niet zo zijn dat iemand die er zo ernstig aan toe is als mevrouw Hoogeweij, op deze manier naar de ondergang wordt gedreven.

Het komt vast niet elke dag voor dat iemand met levensbedreigende ziektes zich ten einde raad voor bijstand bij Stroomopwaarts meldt. In dat geval ga je op onderzoek uit. Je legt een ziekenbezoek af. Je helpt bij het verzamelen van de juiste documenten. Je zegt: fuck de zelfredzaamheid. Waar een wil is, is een weg. En dat, mensen, betekent geen rechtsongelijkheid. Dat betekent gewoon dat je iemand in uiterste nood helpt. Zo dat die geen beroep hoeft te doen op de media en de advocatuur. Er moet toch ergens tijdens het doorlopen van de procedures (doordansen heet dat geloof ik in jargon) regelmatig een rood lichtje gaan branden. Zo van: dit is een heel uitzonderlijke situatie. Wij moeten de formulieren terzijde leggen en ons licht opsteken. Dat heeft iets met houding te maken. Niemand kan mij wijsmaken dat in een situatie als dezen de handen van de verantwoordelijken gebonden zijn vanwege de regelgeving.