Engering

Engering, afgelopen week, de laatste loodjes

COLUMN - Het doek is dan eindelijk gevallen: klussers kunnen niet meer terecht bij Engering op het Rubensplein. De naam verdwijnt niet van de etalageruit, want het oude en gerenommeerde bedrijf gaat wel door maar alleen met de installatie van allerlei soorten hang- en sluitwerk om je pand tegen ongewenst bezoek te beschermen. Toch is het een verlies, want wie in Schiedam ijzerwaren zoekt, moet nu naar de grote ketenzaken waar het jeugdig personeel maar al te vaak van toeten noch blazen weet. Je moet dat zelf wél want je zult er nauwelijks goed advies krijgen. Bij Engering wel, bijvoorbeeld van mijn achterneef. De zaak was geen prijsbreker, maar ook volstrekte leken op klusgebied gingen gegarandeerd met de juiste benodigdheden naar huis als ze tenminste hun probleem goed hadden uitgelegd.

Dat was en is de kracht van de Schiedamse speciaalzaken. Daar zijn er niet veel van over. Vroeger vond je ze bij tientallen op de Hoogstraat, de Dam en de Broersvest. Je kon zo ongeveer alles krijgen wat je nodig had. Voor de Tweede Wereldoorlog verzon de voorzitter van de winkeliersvereniging Anton van Duinhoven, tevens socialistisch raadslid, de leuze: 'De Hoogstraat, Uw warenhuis'. Dat wisten de ondernemers met elkaar tot diep in de jaren tachtig waar te maken. Wie aan radio´s knutselde kon bijvoorbeeld niet om Van de Pavoordt heen. Daar was alles op dit gebied te koop. Tegenwoordig is er café ´t Spul gevestigd. Liefhebbers van fotografie waren een paar deuren verder aan het juiste adres bij Van Vuren. Hij was lang niet de enige vakman in Schiedam en had net als zijn concurrenten achter de zaak een studio voor het maken van portretten. Pantalons vond je te kust of te keur bij de Broekenkoning en min of meer schuin aan de overkant bij Smoorenburg. 

Als kind groeide ik enorm uit mijn krachten. Zeker tweemaal per jaar gingen we daarom met de tram helemaal naar Rotterdam waar ik dan bij C&A eindeloos broeken moest passen. Vaak 'slaagden ze niet', zoals het heette en dan kwamen we toch op de Hoogstraat terecht: bij Smoorenburg. Mijn ouders hadden ook naar Bervoets op de Broersvest kunnen gaan maar dat deden ze nooit. Aan Smoorenburg heb ik een bittere herinnering. Ik moet een jaar of acht geweest zijn toen ik struikelde over het opstapje in de zaak en daar een tand door de lip aan over hield. Ik bloedde als een rund en een winkeljuffrouw verscheen als uit het niets met een in gekleurd zilverpapier verpakte wielrenner van chocolade. "Zal ik Woutje Wagtmans op je lip leggen", vroeg ze. Aan een grote jongen en NIET aan een kleuter. De vernedering voel ik na bijna zeventig jaar nog. Overigens mocht ik het nooit vertellen als wij een keer wel bij C&A geslaagd waren. Dat was armoedig. Dat mocht niemand weten. 

Op de Hoogtraat had je vroeger vier speelgoedwinkels: de Ooievaar, Prins, Bramnoordijk en Bokhorst. Daar kon ik lang in de etalage turen. Ik kan nog de plek aanwijzen bij de Ooievaar waar de stoommachines stonden. Het is een zijraam van het Schiedam 750-kantoor op de Zwaansteeg. Bij Prins prijkten elektrische treinen van Trix en Märklin. Die vielen volstrekt buiten ons bereik. Ik kreeg opwindtreinen uit de Hema.

Engering zit overigens nog maar enkele decennia in de huidige winkel op het Rubensplein. Daarvoor was er de gerenommeerde katholieke boekhandel Roodbol. Die had een concurrent in Rebers, op de Hoogstraat tegenover de etalage in de Zwaansteeg met de stoommachines. 

Zo kan ik lang doorgaan, maar dan word je zo´n oude lul die almaar over vroeger praat. Behalve als het over het slavernijverleden gaat natuurlijk.

ps. Na eerste plaatsing zijn twee kleine correcties in deze column doorgevoerd.