Grienen om Otje
- Silvia Borsboom
- 14-01-2025
- Nieuws

COLUMN - Dat er op tv nog genoeg te beleven is, leerde ik dit weekend weer. Een lui weekend, waar het kijkkassie best wel vaak aanstond.
Kijk, over Feyenoord moeten we het maar niet meer hebben. Weliswaar net als PSV en Ajax een penalty mee, maar bij ons maakt die dan net weer niet het verschil.
Heb genoten van de sport, vooral van Antoinette de Jong die niet los te rijden bleek. En er was meer: zelfs Buitenhof was interessant, met Margrethe Vestager, de voormalige eurocommissaris. De vrouw waar Apple en Microsoft bang van werden, kijk, als je het over steunpilaren hebt die de wereld vooruit helpen, dan is zij er een. Ook Rob Bauer bij WNL op zondag lijkt me zo’n type.
Maar waar ik het over wilde hebben: het programma met Youp van ’t Hek, Een buitengewoon gesprek’. En dan met name over Otje.
Het programma kende volgens mij zijn primeur: een grote groep mensen met autisme was geselecteerd om als ‘journalisten’ de voormalig cabaretier (of blijf je dat een leven lang?) en huidig columnist het hemd van het lijf te vragen. Youp was lief, misschien een beetje te. Hij onderschatte zijn ondervragers volgens mij behoorlijk. Hij vertelde dat hij als kind een denkbeeldige vriend had, Willem. Zijn grotere broers hadden allemaal vrienden, maar hij niet. “Ik was vier, maar ik wou wel meelullen.” Dus verzon hij Willem, en als dan de vraag kwam ‘Wat heb je gedaan vandaag?’, dan kon hij zeggen ‘ik was bij Willem’. En dat heeft Youp, toen nog Joep,j lang volgehouden. Iedere dag mocht hij vertellen over Willem. Tot hij naar school moest. Willem zou er vast voor zorgen dat haar oogappeltje gepest zou worden, zo realiseer moeder Van ’t Hek zich. Maar ze kwam met een truc die van groot pedagogisch inzicht getuigt en zou kwam Youp van Willem af.
Desgevraagd zei Youp ook dat er toch nooit een betere versie van Flappie gemaakt zou worden dan die hij zelf zong. Toen kwam Otje naar voren: “Nu krijg ik toch een beetje de pik op jou, nu je dit hebt gezegd. Mijn versie is veel beter.” En ze begon te zingen - begeleid door Ton Scherpenzeel, de vaste begeleider van Youp. “Het was de dag, 28 oktober 2002, dat ik geboren werd.” En: “Docenten snapten niks van mijn hele zijn. Ik weet, ik ben een beetje raar…” Maar toch.
Toen zat ik al te grienen, hardop. Indrukwekkend hoor, zo’n sterke meid die het waarschijnlijk haar hele leven moeilijk heeft gehad, gepest op school, vertelt ze zelf. En dan nu haar hart uitstort en tegelijk dolt met een van de Nederlandse helden. ‘Ouwe lul’, bedankt ze hem.
Oh ja, nog een ding: waarom moet je als je twee avondjes tv-kijkt 26 keer dezelfde vooraankondigingen zien? Hou daar mee op, ergerlijk en zonde van je tijd. Of de paus katholiek is. .. tsja. En nog wat: die reclame van Dierenlot. Hoe kan dat? Een halve speelfilm, tig keer per dag!
Maar goed, waar het om gaat: ga dat zien, Otje tegen Youp.