Op de Beukenhof is het leven van John van Gestel gevierd

SCHIEDAM - "Als er meer ruchtbaarheid was gegeven aan het overlijden van John van Gestel zou de aula van Beukenhof vele malen te klein zijn geweest'', zei de uitvaartleider vanmidddag bij de afscheidsbijeenkomst. Toch was de ruimte geheel gevuld met nabestaanden en velen voor wie de overledene iets had betekend, hetzij als onbaatzuchtig belangenbehartiger, hetzij als gesprekspartner op een of ander terras in de Schiedamse binnenstad. Veel aanwezigen hadden bij geruchte van dit afscheid vernomen en wilden niet ontbreken.

Zoon Ivo verwees naar het artikel dat Kor Kegel op deze site schreef over de betekenis van John van Gestel voor de Schiedamse samenleving. Als voorzitter van de Bewonersvereniging Schiedam Centrum en van het overkoepelende Schiedams Overleg van Bewonersorganisaties (SOBO) zette hij zich consequent in voor wie door de gemeente of door andere instanties werd gemangeld. Hij deed dat met grote hardnekkigheid. Er waren weinig inspraakavonden waar hij overheidsdienaren niet op gepeperde uitspraken vergastte.

Op de afscheidsplechtigheid stond de persoon John van Gestel centraal. Geboren op de Korte Achterweg overleefde hij als zuigeling de hongerwinter. Daarna dronk hij de beker des levens leeg tot er geen druppel meer van restte. Het motto van zijn vader luidde, aldus zoon Ivo: 'Het leven is een feest maar je moet wel zelf de slingers ophangen'. Dat deed hij, zo vernamen de aanwezigen op het afscheid, bij elke gelegenheid. Een kleinzoon vertelde welke oplossing hij vond toen hij niet kon kiezen tussen twee films, toen hij een keer met opa naar de bioscoop moest. "Dan gaan we gewoon naar allebei'', besloot hij.

Bij dit opgeruimd gemoed behoorde een fenomenale reislust. John van Gestel heeft grote delen van de wereld zelf gezien. Hij bezweek bijkans, toen hij op de Chinese muur naar boven moest klimmen. Hij verloor zijn hart zo totaal aan Suriname dat hij Schiedam misschien wel ontrouw was geworden als zijn vrouw er geen stokje voor had gestoken. Uiteindelijk bleef Schiedam zijn thuisbasis.

Men kon John van Gestel aantreffen op tal van terrassen, op den duur vooral op de Lange Kerkstraat waar hij zich manifesteerde als een onstuitbaar verhalenverteller. Hij ging met iedereen goed om, maar toonde een verfissend gebrek aan eerbied voor wie zich een air probeerde te geven. En hij was voor de duvel niet bang, laat staan voor een wethouder, een directeur of een burgemeester.

In de laatste jaren van zijn leven, werd John getroffen door allerlei aandoeningen. Spreken werd moeilijk en dat was een zware straf voor iemand die zoveel te vertellen had. Dat werd op de afscheidsbijeenkomst wel duidelijk maar ook dat hij tot het laatste moment vol goede moed bleef, ook al wist hij dat het einde naderde. Hij wilde regisseur van zijn leven blijven. De nabestaanden blijven bijvoorbeeld achter met de opdracht de dakgoot van zijn huis te laten schoonmaken.

Ook bepaalde John de muziekkeuze voor zijn eigen afscheid. Die kreeg daardoor een beetje het karakter van het jazzprogramma dat hij vele jaren voor de Schiedamse radio verzorgde. Als er een hiernamaals bestaat zo klonk het op de afscheidsbijeenkomst, dan staat daarboven zijn vriend Henk Groenewegen -  roemruchte oude Schiedams radiorot - op hem te wachten.

Op John van Gestel, ridder in de Orde van Oranje Nassau, drager van de M.C.M. de Groot-speld.

Drie nummers die John in zijn laatste dagen voor het eigen afscheid had uitgezocht karakteriseren zijn karakter en de manier waarop hij in het leven stond. 'The best is yet to come' en 'It don't mean a thing is it ain´t got that swing'. En voor de Lange Kerkstraat geldt: 'Empty tables'.