Vriendje

COLUMN - Vriendje, wanneer je in mijn leven kwam, weet ik me niet precies meer te herinneren. Volgens mij al op de lagere school Dokter de Visserschool aan de Westfranklandsestraat. Meester Lissenberg was onze hoofdmeester en woonde op de BK-laan. Statig, zoals zijn woning. Meester Lissenberg was niet het type die je uitnodigde voor een feestje. Bozig type, heel anders dan meester Hagens, waarvan heel de klas het vermoeden had dat hij ‘van de mannen was’, maar kunnen bewijzen hebben we dit nooit, Meester Hagens was niet vies van het spelletje tikkertje, hij was hem, en ik kreeg hem om de oren. Als dat nu gebeurde is de leraar zijn leven niet veilig. Mijn moeder antwoordde: dan zal je het wel verdiend hebben! 

In die tijd heette een leraar niet anders dan meester… Nu is dat Laura, Wendy of Theo, voornamen, we willen het onderwijs niet op een voetstuk plaatsen, in aanzicht niet en financieel ook niet, laat dat maar aan de regering over. En aandacht houden in de klas, anders kreeg je een krijtje van drie meter afstand op je voorhoofd gemikt. Een mooie traditie die door de digitale schoolborden verloren is gegaan.

Even terug naar mijn vriendje, als ik over iets twijfelde op de middelbare school, vond jij daar van alles van, de ene keer positief, het andere moment zat je in de afzeikfase. Nooit was je het met mij eens, altijd tegenstrijdig. Ik wou dat ik wat meer op jou leek, buiten de lijntjes leek mij zoveel leuker.

Ik herinner me ook de dagen dat we gingen stappen, Goudsbloem en de Malle Molen, dat waren nog eens tijden. Hele gesprekken voerden we die avond. zelden dezelfde mening. De route naar huis was van lantaarnpaal naar lantaarnpaal. Je was niet alleen mijn beste vriend in goede tijden, ook in tijden van liefdesverdriet was je er voor mij. Je had twee vaste opmerkingen: ‘kutwijven’ en ‘zo zijn ze nou eenmaal’, en gek genoeg begon ik dat ook te geloven, niet dat ik opeens voor de mannenliefde ging, maar het bracht me wel aan het denken. Een van die nieuwe ideeën tijdens een stapavond was het spel Ranking the Kutwijven. Fucking arrogant, slettebak, heeft de hele stad gehad… Iedereen kwam aan de beurt, en kreeg hem ook… tenminste in onze gedachtes.

Langzaamaan zijn we op een punt gekomen dat ik afscheid van je ga nemen. Ik ben niet boos of verdrietig, we hebben samen een mooi leven gehad. Je was er altijd aan mijn zijde, steunde mij als ik wilde opgeven. Als ik dreigde de afslag te missen, was jij mijn tomtom die mij weer op het goede spoor zette.

Krijg ik rust, of ga ik je heel erg missen. De muziek voor het afscheid heb ik al uitgekozen, My Way van Frank Sinatra. Ik ga geen bloemen voor je kopen. Dag vriend: ruim veertig jaar zat je als stemmetje in mijn hoofd. Ik kan en wil verder zonder jou. Ik wil rust, als de wereld waar Remy zijn koffers heeft gepakt. Jij was de beste vriend die ik nooit gehad heb… ‘The record shows I took the blows... And did it my way...’