De kalkoen wordt koud

Foto: Public Domain Pictures

COLUMN - De Amerikanen buiken nu uit van hun Thanksgiving diner, of hebben de slaap al te pakken. En er is geen vrede in Oekraïne.

Ik heb als au pair twee jaar in de Philadelphia gewoond en heb zo een beetje een idee gekregen hoe het toegaat in Amerikaanse families. Thanksgiving is echt een hoogtepunt in het jaar, mensen nemen er het vliegtuig voor naar huis, om bij ouders en familie te zijn. Dat is een feest dat je niet wil missen.

Meneer Trump wilde ook heel graag thuis zijn op Thanksgiving, of dat nu het Witte Huis is, of in Palm Beach is. En dus bedacht hij dat zijn volgende unieke vredesvoorstel - die Nobelprijs moet in Mar-a-lago op de schoorsteen - maar voor het grote feest tot een goed einde moest komen. Tenslotte staat Thanksgiving voor de dankdag, voor de oogst. Vrede kan je ook oogsten.

Kijk, natuurlijk is oorlog wreed en cynisch. En zijn bijna alle middelen geoorloofd om een oorlog te beëindigen. Maar dit is van een ‘lichtheid van het bestaan’ die crimineel is. Dat je de toekomst van miljoenen mensen, sommigen zeggen zelfs van de wereld (want als het dus mogelijk blijkt gunstig weg te komen met het binnenvallen van een buurland, in de 21ste eeuw, dan is het hek van de dam), in de waagschaal stelt, maar dan na gedane zaken wel op tijd thuis wilt zijn. Want ja, de kalkoen zou in het Witte Huis eens koud kunnen worden.

Cynisch is ook hoe het plan in elkaar steekt. Steeds meer wordt duidelijk - ik ben er zelfs de New York Times voor gaan lezen - hoe de Russen in feite de 28 punten op een rijtje hebben gezet. Zeg maar: de stoutste dromen van die andere baas in het Kremlin. Wat je op het slagveld niet lukt, gewoon op een A4-tje zetten en als vredesplan presenteren. 

De Amerikanen blijken er gek genoeg voor. Er is de bedenkelijke rol voor onderhandelaar Witkoff, die gemene zaak blijkt te maken met zijn Russische evenknie. De voormalige vastgoedbaas uit New York - nee, niet Trump, Witkoff - blijkt de ijzervreters uit Moskou te souffleren hoe zijn baas - ja, die andere vastgoedjongen - in te pakken, te paaien. Want ja, alles in het leven is ijdelheid. 

Nobelprijs, vrede op het slagveld in Oekraïne. Dank je wel, zeggen we op Thanksgiving, dat de VS ons deze mooie mensen heeft gegeven. Dat een dielmeeker annex straatvechter, ooit strontvervelendste jongetje op het schoolplein, het kan echt niet anders, zich in zo’n positie heeft gebluft, dat het lot van al die mannen en vrouwen die in loopgraven, en in tanks, maar ook in treinstellen en flats, het leven hebben gelaten om te staan voor een overtuiging, voor de toekomst van hun land, van hun kinderen, van zijn feestdiner afhangt. 

Het wrange is: de Amerikanen eten hun kalkoen, op het slagveld is het voor de zoveelste dag voer uit blik. En wij verheugen ons op Black Friday. En het blijft wrede, want vrede wordt het voorlopig niet.