De arrogantie van de macht

COLUMN -  De overheid is streng voor zijn burgers en eist op steeds hogere toon gewenst gedrag op. Anders volgen er boetes of dwangsommen.

Zo moeten de Schiedammers hun vuilnis op een zeer specifieke manier aanleveren. Van hen wordt gevraagd het afval te scheiden: plastic, papier en organisch huisvuil apart. Men heeft beloofd de eerste tijd nog mild te zijn voor personen die dit niet helemaal correct voor elkaar krijgen, maar als de gedoogperiode voorbij is, dan komt het bonnenboekje tevoorschijn.

Ondertussen gaat het er in de buurgemeente Vlaardingen heel anders aan toe. Daar scheidt een of ander bedrijf machinaal het plastic van het organische vuil. Dat is volgens de verantwoordelijk wethouder goedkoper en beter dan de burgers met dit karwei op te knappen. Aan de westkant van de Vlaardingse gemeentegrens in Maassluis is het weer plastic zelf scheiden troef.

Zo geven overheden tegenstrijdige signalen af en het is aan de burger om dit alles maar te snappen. Dat noemden ze toen ik nog klein was, de arrogantie van de macht. Die wordt de laatste tijd steeds zichtbaarder, zoals bijvoorbeeld blijkt uit de neiging van burgemeesters om door het opleggen van dwangsommen met last in feite burgers te beboeten. Zo gaan zij glimlachend op de stoel van de rechters zitten, terwijl het huis te klein is als burgers via de rechter weten te bereiken dat overheidsdienaren worden gedwongen hun plicht te doen en de wet uit te voeren in plaats van die te laten liggen of te verdraaien. Dan gaat ineens die rechter op de stoel van de politiek zitten en o wee, o wee.

Soms denk ik wel eens: het uur van ongehoorzaamheid moet maar weer eens gaan slaan. Maar ja, dat is een kwestie van de ouderdom. Ik werd volwassen net over de drempel van de jaren zeventig. Toen moest je daar nog 21 voor zijn.