Je bent gek, zoiets kan hier niet - maar Willibrord kon het wél…!

Een jaar geleden vertelde Willibrord Hosman me nog over zijn begintijd. Het zong in Schiedam rond dat hij, wijnhandelaar, een exclusieve bistro wilde starten. Een bistro was in Nederland nog geen begrip, het zou iets nieuws betekenen in de restaurantwereld. Het was 1973. In Schiedam had je hotel De Kroon op de Koemarkt en Europoort op de Maasboulevard. Dat was het wel zo’n beetje als je iets exclusiever uit eten wilde gaan. De andere restaurants hadden een tamelijk voorspelbare keuken. Niet dat De Amstelbron onplezierig was, integendeel. Maar Schiedam had een impuls nodig. 

Willibrord en Fons Hosman kochten de voormalige ijzerwarenhandel op de hoek van de Korte Dam en de Nieuwe Sluisstraat en begonnen er Bistrot Hosman Frères. Veel ondernemers en notabelen hadden tegen Willibrord gezegd: “Je bent gek, zoiets kan niet in Schiedam.” Maar de bistro raakte wijd en zijd bekend en won vijf maanden na de opening al de Gouden Pollepel; later kreeg Willibrord deze prestigieuze horecaprijs nog tweemaal uitgereikt. Bistrot Hosman Frères zette een trend. Er kwamen meer restaurants (denk aan de Noordmolen, De Kleine Visser) die met elkaar Schiedam de bijnaam bezorgden het Culinaire Hart van de Rijnmond te zijn. 

Was het de tijdgeest? Nee, Willibrord verklaarde het succes aan de hand van een driepoot: kwaliteit, sfeer en bediening. Haal je daarvan een pootje weg, dan valt je stoel om, zei hij. De sfeer in de bistro was goed, de bediening was uitstekend en de kwaliteit was perfect. Was hij gek? Nee, ook nadat Fons zich geheel op de wijnhandel in Vlaardingen had gestort, zette Willibrord een zeer succesvolle zaak op en opende hij erboven nog eens een specialiteitenrestaurant, met die driepoot in het kwadraat.  

Hij was begonnen in de wijnhandel die zijn grootvader in 1896 had opgericht en die later aan de Lange Haven kwam, net voorbij café De Unie. Wijnen en delicatessen. Toen al had Hosman een naam en hij leverde in het hele land, onder anderen aan de beroemde interieurontwerper Jan des Bouvrie in Naarden. Daar kwam Willibrord geregeld aan huis. En zo kwam het dat Jan des Bouvrie ergens rond 1995 weer eens naar Schiedam kwam om in de Bistro Hosman Frères een genoeglijke conversatie met Willibrord te hebben. Jan was hier al geregeld geweest voor de herinrichting van Europoort, het latere La Duchesse aan de Maasboulevard. 
Jan en Willibrord zaten samen te eten, verrukkelijk, maar ineens legde Jan zijn bestek neer. “Willibrord, we gaan meteen kijken.” 
Ze hadden het namelijk net over de Korenbeurs gehad. Tijdens het diner, gezeten aan een raam met uitzicht op de Schie en de Lange Haven, had Jan des Bouvrie aandachtig gekeken naar dat classicistische gebouw met zijn halfzuilen en fronton en Willibrord had hem verteld dat het vroeger de koopmansbeurs van Schiedam was geweest en dat er nu twee tafeltennisverenigingen gebruik van maakten die er waarschijnlijk uit moesten zonder dat de gemeente Schiedam een bestemming voor het rijksmonument had. 
“Willibrord, we gaan meteen kijken.” 

Er werd gepingpongd – Willibrord zou zich nooit meer denigrerend over het edele tafeltennisspel uitlaten – dus de deur stond open en Jan en hij konden binnen een kijkje nemen. Jan keek alles in zich opslaand om zich heen en wist het onmiddellijk. Hier zou hij een filiaal vestigen van Het Arsenaal, de toonaangevende conceptstore die hij in Naarden had, gespecialiseerd in interior design, luxury, fashion, jewels en gastronomie. 
“Dit is het. Voor de mensen uit Brabant en België is Naarden te ver weg, maar Schiedam is goed bereikbaar.” Jan des Bouvrie dacht zijn geografisch bereik aanzienlijk te vergroten. Ze liepen terug naar de bistro en voltooiden hun diner met een exquise cognac uit de historische voorraad van Willibrord. 
Willibrord lichtte burgemeester Reinier Scheeres in: “Reinier, ik heb een kandidaat voor de Korenbeurs. Ik ga er nu tussenuit, maar hier zijn de gegevens dat je Jan kunt bereiken.”  

Het verloop van Het Arsenaal in Schiedam is tamelijk bekend, de wederzijdse verwachtingen van de gemeente en Jan des Bouvrie kwamen niet uit. Geheel los daarvan besloot Willibrord Hosman een andere weg in te slaan. Hij verkocht de bistro om het na 25 jaar rustiger te hebben met zijn partner Adriana. Hij begon in zijn riante woning aan de Lage Haven 55 een eenmansbedrijfje, Hosman’s Cabinet, waar hij kookcursussen gaf aan verschillende groepen en waar hij buffets, recepties, jubilea en ontvangsten organiseerde onder de noemer: ‘Bij Willibrord aan tafel’. Veel van zijn vroegere medewerkers in de bistro kwamen nog geregeld eten. Het zei alles over de uitstekende teamgeest in die bijzondere periode. 

Willibrord Hosman kwam zaterdag op 79-jarige leeftijd te overlijden.