Drama en ontroering - met en zonder traan

SCHIEDAM - Een traan zal er gelaten zijn - maar meer ingetogen, een beetje van binnen, en zeker niet zo beroemd als die tranen, nu ruim vijftien jaar geleden. Adios Nonino - vanavond in de kerk van de Nederlandse Protestantenbond. Muziek van wereldklasse aan de Westvest.

Isabelle van Keulen deed met haar ensemble een avondje Schiedam. In de eerste week van februari, met Rudiger Ludwig, Christian Gerber en Ulrike Payer, op respectievelijk contrabas, bandoneon en piaono. Behalve het nummer dat op 2 februari 2002 Nederland en ommelanden ontroerde, bracht het ensemble een selectie van de 2500 tango's die Astor Piazzolla schreef: Libertango, misschien wel het allerbekendste werk, Invierno en Verano, zomer en winter. Adios Nonino en dan voor de pauze drie nummers over de engel: Milonga, Muerte en Resurreccion.

Ontroerend was de muziek ook uit eigen kracht. Er klonk drama in door, met hete vuren en diepen dalen, winter en zomer, dood en verrijzenis. Met dat geweldige, duivelse instrument, de bandoneon, moeilijk te bespelen en moeilijk te doorgronden. De contrabas als rots in de branding, de piano die er muziek van maakte ('wat een geweldige Steinway', vertelde Payer na afloop, 'als een warm bad, ik zou hem wel mee naar huis willen nemen') en Van Keulen op de viool, voor de emotie, de kunst. Wat een beheersing, wat een meesterschap. Maar ook een geweldig geheel - zonder een van de vier instrumenten was er geen Piazzolla.

Met na de pauze Le Grand Tango, Kicho, het emotionele Soledad en Concerto para Quinteto - met Michelangelo op verzoek als snelle toegift. Een avondje dat in de smaak viel bij Van Keulen en gezelschap - en bij de dankbare Schiedammers die deze bijzondere avond bijwoonden.